Aflevering 15: De Zwijgende Tweeling

De zusters bespreken het bijzondere verhaal van de Zwijgende Tweeling, beter bekend als The Silent Twins. Al van jongs af aan waren June en Jennifer Gibbons onafscheidelijk en konden ze niet zonder elkaar. Toen ze alleen maar met elkaar wilden praten en niet met anderen, begonnen de mensen om hun heen zich toch wel zorgen te maken. Was de wereld te eng en groot of juist te klein voor hun allebei?

Muziek: Netherworld Shanty van Kevin MacLeod

Jennifer Gibbons (credit: dailymail.co.uk)

Familieachtergrond

De eeneiige tweeling June en Jennifer Gibbons werd geboren op 11 april 1963 in een militair ziekenhuis te Aden in Yemen. Hun vader, Aubrey Gibbons, was werkzaam als monteur in de Royal Air Force en toendertijd gestationeerd in Yemen. Aubrey en zijn vrouw Gloria komen van oorsprong uit Barbados en hadden voor de geboorte van de tweeling al een dochter Greta, geboren in 1957, en een zoon David, geboren in 1959.

Aubrey heeft in 1960 tijdens een verblijf bij familie in Coventry, Engeland, zijn kwalificaties als monteur behaald. Hierna is het gezin als onderdeel van de zogeheten Windrush generation begin jaren ’60 naar Groot-Brittannië verhuist. In die tijd vertrokken veel Afrikaans-Caribische mensen naar Noord-Amerika en Europa – waaronder Groot-Brittannië en Nederland – om daar werk te vinden. Dit werd destijds gestimuleerd door de Britse regering. Door de Tweede Wereldoorlog waren er namelijk tekorten op de arbeidsmarkt ontstaan die gevuld moesten worden.

Vanwege Aubrey’s werk in de Royal Air Force heeft de familie dus ook een tijdje in Yemen gewoond, waar de tweeling is geboren. Niet lang na de geboorte van de tweeling verhuisde de familie weer terug naar Groot-Brittannië, naar Engeland om precies te zijn. Aubrey en Gloria waren echt dolblij met de geboorte van de tweeling. Ze zagen het als een dubbele zegening. De tweeling zijn niet de jongsten van het gezin, want later werd ook nog hun jonger zusje Rosie geboren.

Geheime taal

Al van jongs af aan waren June en Jennifer onafscheidelijk en konden niet zonder elkaar. Logisch, dat zie je vaak bij tweelingen. Alleen realiseerden Aubrey en Gloria dat de tweeling toch wel wat afweken van andere kinderen toen ze niet begonnen te praten rond de leeftijd dat kinderen normaal leren praten. Al snel liepen ze achter op andere kinderen wanneer het ging om hun taal. Volgens Aubrey maakten June en Jennifer thuis wel geluid, maar niet zoals normale kinderen dat deden. En als ze spraken, was dit alleen met elkaar. Wanneer hun ouders hun een vraag stelde keken de June en Jennifer elkaar eerst aan voordat ze antwoord gaven. Aubrey en Gloria gingen er vanuit dat dit normaal was voor tweelingen, dus ze maakten zich hier niet veel zorgen om. Ze schreven het af als verlegenheid.

In 1974 verhuisde de familie naar Haverfordwest in Wales waar ze gingen wonen in een woning van de Royal Air Force. De tweeling – inmiddels 11 jaar oud – ging naar de County Secondary School. Ze zagen er altijd netjes uit en gedroegen zich ook zo. Maar praten kwam er niet echt van, weer bleven ze zwijgen. Tot de verbijstering van hun docenten, want die begrepen hier niks van. Omdat de tweeling vrijwel alleen met elkaar communiceerde en vaak onverstaanbaar waren voor anderen – de school was ervan overtuigd dat de tweeling in een geheime taal spraken – werden ze gepest door de andere kinderen. Daarnaast speelde racisme ook een grote rol in het pestgedrag, want de meisjes zagen er anders uit dan alle kinderen. Ze waren de enigen met een andere huidskleur. Het gepest werd uiteindelijk zo erg dat June en Jennifer standaard 5 minuten eerder naar huis mochten, zodat ze voor een gedeelte aan het gepest konden ontkomen.

De Zwijgende Tweeling (credit: allthatsinteresting.com)

Selectief mutisme

Vanwege het vele gepest en discriminatie sloten June en Jennifer zich nog meer af van de buitenwereld. Waar ze eerder nog wel eens met anderen communiceerden, richten ze zich nu alleen nog maar op elkaar. Het leek ook wel of de geheime taal die ze hadden ontwikkeld nog minder begrijpelijk was geworden. Anderen konden hun namelijk niet verstaan. June vertelde later hoe frustrerend ze het vond wanneer mensen haar niet begrepen, omdat ze zich dan moest herhalen. Niet alleen hun taal werd eigenzinniger, ook hun gedrag. Ze begonnen steeds meer elkaar handelingen te spiegelen.

De schooldokter die June en Jennifer in 1976 vaccineerde viel het ook meteen op hoe vreemd de tweeling zich gedroeg. Volgens hem gaf de tweeling helemaal geen reactie terwijl ze gevaccineerd werden. Hij omschreef hun gedrag als dat van een pop, door het gebrek aan een gezichtsuitdrukking hadden ze een expressieloos gezicht. Dit baarde hem zorgen dus besloot hij het schoolhoofd in te lichten. Het schoolhoofd wimpelde hem af omdat June en Jennifer volgens hem niet persé bijzonder verontrustend gedrag vertoonden. De dokter besloot daarom een kinderpsychiater in te schakelen.

De kinderpsychiater kwam al snel met een diagnose: selectief mutisme. Op 14-jarige leeftijd werden June en Jennifer daarom naar een speciale school gestuurd, Eastgate Center for Special Education. Op deze nieuwe school kregen zij les van docenten die beter gekwalificeerd waren om hen te helpen. Cathy Arthur, hun nieuwe docent, vroeg aan de oude school van de tweeling informatie op, omdat ze zich goed wilde voorbereiden op hun komst. Van hun oude school kreeg Cathy te horen dat June en Jennifer recalcitrant zouden zijn, een negatieve houding zouden hebben, geheimzinnig waren en dat ze zwegen. Tegelijkertijd gaf de oude school ook aan dat de tweeling geen Engels sprak, maar met elkaar communiceerden in een soort Afrikaanse kliktaal.

Toch niet zo geheimzinnig

Ondanks dat hun oude school beweerde dat June en Jennifer helemaal niet zouden praten, kwam Cathy er al snel achter dat de tweeling wél sprak maar alleen met elkaar en ook alleen wanneer er niemand anders bij was. Cathy besloot daarom microfoons te verstoppen in haar leslokaal. Ook filmde ze stiekem de lessen van de tweeling door middel van een doorkijkspiegel. Ze hoopte zo hun ontwikkeling vast te leggen. Door deze opnames vertraagd af te spelen ontcijferde Cathy de geheime taal die de tweeling sprak. Wat bleek? Deze taal was helemaal niet zo geheimzinnig als gedacht, want de tweeling sprak Engels met elkaar. Volgens meerdere bronnen zouden de zusje onderling versnelt Engels Creools hebben gesproken, wat grammaticaal het meest lijkt op standaard Engels. De familie Gibbons sprak thuis overigens gewoon Engels.

June en Jennifer spraken in principe dus alleen met elkaar, maar wilden ook wel op anderen reageren zolang ze maar niet direct werden aangesproken. Zo wilden ze wel communiceren door te schrijven. Ook wilden ze wel hardop praten zolang de vragen via een audio-opname werden gesteld. Gedurende hun tijd aan Eastgate Center for Special Education hebben verschillende psychologen geprobeerd om de tweeling aan het praten te krijgen, dus niet alleen met elkaar maar ook echt met anderen. Één van deze psychologen was onderwijspsycholoog Tim Thomas. Hij heeft voor langere tijd met June en Jennifer gewerkt. De psychologen kwamen er al snel achter dat June en Jennifer qua vaardigheden van elkaar verschilden, maar ook als het aankwam op hun persoonlijkheid. Ze hadden dus wel echt hun eigen persoonlijkheden ondanks dat de buitenwereld die niet echt konden leren kennen.

Onafscheidelijk

Ondanks meerdere pogingen van psychologen om June en Jennifer verder te laten ontwikkelen als individuen, raakte de tweeling steeds verder verzeild in hun tweelingschap. Hoe verder ze hierin verzeild raakten, hoe meer afstand ze namen van de rest van hun familie. Ze sloten zich op in hun slaapkamer en beleefden hier samen fantasierijke avonturen. Het enige familielid waar ze nog wel eens mee spraken was hun jongere zusje Rosie, met wie ze de slaapkamer deelden. June en Jennifer speelden graag met poppen gebruikte hun poppen om complete levensverhalen uit te beelden. Door middel van een videocamera legden ze hun poppenspel vast op beeld.

De tweeling bleef met hun jongere zusje tot Rosie praten tot zij 11 werd. Ze stopen met haar te praten toen Rosie een andere slaapkamer kreeg. De enige met wie ze toen nog spraken was met elkaar. Daarna communiceerden ze alleen nog met de rest van de familie door middel van briefjes die onder de slaapkamerdeur werden geschoven. Wanneer ze bijvoorbeeld een specifiek tv-programma wilden kijken dan schreven ze dit op een briefje met daarop het verzoek de deur van de woonkamer open te laten. Op het tijdstip van het tv-programma zaten ze dicht tegen elkaar aangekropen op de trap en keken dan door de deuropening naar de televisie. Wanneer iemand de woonkamer uitging om naar de w.c. of keuken te gaan, verstopten de tweeling zich snel. Zodra het weer ‘veilig’ was zaten ze weer op de trap.

God’s hulp

Het is niet zo dat June en Jennifer niet met hun familie wilde praten, het is meer dat dit niet lukte. In een interview met de New Yorker in 2000 vertelde June hoe zij en Jennifer daarom een ritueel hadden. Ze knielden bij hun bed neer en vroegen God om hun zonden te vergeven. Ze openden de Bijbel en begonnen als een gek hardop te bidden. Ze beden tot God in de hoop dat hij hen de kracht zal geven om weer te praten met hun vader en moeder. Om zo hun familie geen pijn meer te doen door ze te negeren. Maar dit lukte dus niet, het was te moeilijk voor ze. Inmiddels aten June en Jennifer ook geen maaltijden meer samen met de hun familie, maar alleen met elkaar in hun slaapkamer. Ze vonden het namelijk lastig om in het bijzijn van anderen te eten of drinken.

In februari 1977 deed logopediste Ann Treharne net als anderen een poging om de tweeling aan het praten te krijgen. June en Jennifer weigerden de praten in het bijzijn van Ann, maar ze vonden het prima om hun dialoog op te nemen zolang ze verder alleen konden zijn. Ann had het gevoel dat June graag met haar wilde praten, maar dit niet deed vanwege Jennifer. Ann vertelde later hoe Jennifer geen uitdrukking op haar gezicht had, maar dat ze wel haar kracht voelde.

Onafhankelijkheid

Ondanks dat June en Jennifer steeds verder verzeild raakten in hun tweelingschap, wilden ze als tieners toch wel graag onafhankelijk van elkaar worden. Ze wilden gezien worden als eigen individuen. Het leek hun daarom tijd om uit elkaar te worden gehaald. Zowel June als Jennifer schreef dit in een brief aan hun docent Cathy in 1977. Tim Thomas, de onderwijspsycholoog, besloot ook dat het een goed idee was om de tweeling uit elkaar te halen. Hij gaf later toe hierbij een grote fout te hebben gemaakt: in plaats van als professional zelf een keuze te nemen over wie van de school af ging en wie zou blijven, werd deze moeilijke keuze bij June en Jennifer neergelegd. Zij moesten hier namelijk zelf over beslissen. En dit creëerde – zoals je kan verwachten – wrijving tussen de tweeling. Ze veranderden elke dag van beslissing. Sterker nog, het zorgde ervoor dat de tweeling begonnen te schreeuwen tegen elkaar – ook in het bijzijn van anderen. Dit natuurlijk tot ongeloof van de school, want de tweeling stond er tenslotte bekend om te zwijgen.

De Tim Thomas overhoorde Jennifer tegen June zeggen: “Jij bent Jennifer, jij bent Jennifer”. Dit leverde de psychologen natuurlijk wel weer nieuwe inzichten op met betrekking tot de persoonlijkheden van de tweeling. Ook hun dagboeken helpen hierbij. Zo schreef Jennifer het volgende in haar dagboek:

“Ergens in de wereld loopt mijn echte tweeling rond, want June kan dit niet zijn. Mijn echte tweeling is tegelijkertijd met mij geboren en heeft mijn uiterlijk, mijn dromen en mijn ambities. Hij of zij heeft mijn zwaktes, mislukkingen en meningen. Dit alles maakt een tweeling, het hebben van geen verschillen. Ik kan niet tegen verschil. June heeft niet mijn gedachtes. Ze heeft ook niet mijn uiterlijk, ze heeft zelfs niet mijn bouw. Mijn moeder vertelde me dat ik net iets langer ben dan June. Hier werd ik niet blij van.”
– Uit het dagboek van Jennifer

Katatonie

Ook docent Cathy dacht dat het beter zou zijn, met name voor June, om de tweeling uit elkaar te halen. Zij omschreef June als het meest ‘kneedbaar’ van de twee, terwijl Jennifer meer vast zat in haar gedrag en gedachtes. Uiteindelijk zijn de zusjes dus wél uit elkaar gehaald, maar het is niet helemaal duidelijk wie er uiteindelijk naar een kostschool is gestuurd, maar uit de bronnen maak ik op dat het waarschijnlijk Jennifer was. Hierin wordt namelijk de reactie van June op de scheiding het meest specifiek omschreven.

In plaats van contact te zoeken met de buitenwereld, sloten June en Jennifer zich op in hun individuele wereldjes. Na te zijn gescheiden van haar tweelingzus stopte June compleet met eten, met bewegen en met zichzelf aan te kleden. Ze zat ’s ochtends op bed zoals ze er de avond ervoor op was gaan zitten, onduidelijk of ze had geslapen of niet. Ze huilde veel, praatte met niemand en ging niet naar het toilet. Ze was verkeerde zich dus in een catatonische staat. Het schijnt dat Jennifer in dezelfde staat verkeerde als June.

Het experiment om de tweeling uit elkaar te halen is dus gefaald. De gigantische hoeveelheid stress June en Jennifer vertoonden zorgde ervoor dat er een einde kwam aan de scheiding. Tot grote zorgen van Tim Thomas, omdat hij voorzag dat de tweeling op 16 of 17-jarige leeftijd door een psychiater voor volwassenen zou worden afgeschreven als schizofreen en daardoor zouden eindigen in een instelling.

Creatief schrijven

Op 16-jarige leeftijd gingen June en Jennifer van Eastgate Center for Special Education af, en daarmee lieten ze hun schooltijd achter zich. Na het verlaten van school sloten ze zich nog verder op in hun privé wereldje. Compleet afgezonderd van de buitenwereld maakten ze via brieven contact met penvrienden over de hele wereld. Ook bespioneerde ze de buitenwereld met hun verrekijkers. Hun liefde voor schrijven werd versterkt toen ze in 1979 dagboeken cadeau voor Kerstmis. Via een postorder-cursus creatief schrijven leerden ze zichzelf verhalen, gedichten en romans te schrijven. Al snel ontpopten ze zich tot ware auteurs. De verhalen die ze schreven speelden zich voornamelijk af in de Verenigde Staten en dan met name in Malibu, California. De verhalen gingen vaak over jonge mensen die vreemd en vaak crimineel gedrag vertoonden. June en Jennifer hoopten bestsellers te schrijven en zo hun familie trots te maken.

June schreef een roman genaamd Pepsi-Cola Addict waarin een middelbare scholier wordt verleidt door zijn lerares, wordt weggestuurd naar een reformatorische school waar een homoseksuele bewaker hem probeert te versieren. Met hun werkloosheidsuitkering probeerden June en Jennifer de roman te publiceren. Ook andere pogingen om hun romans te publiceren waren niet succesvol. Jennifer schreef The Pugilist, waarin een dokter zo graag het leven van zijn kind die een harttransplantatie nodig heeft wil redden dat hij hun hond dood en diens hart gebruikt. De ziel van de hond leeft voort in het nieuwe hart van het kind en neemt uiteindelijk wraak op de vader. Jennifer schreef ook Discomania, waarin een jonge vrouw ontdekt dat de sfeer in de lokale discotheek bezoekers aanzet tot geweld.

Ontsnappen

Ondanks dat June en Jennifer zichzelf hadden gevonden in het creatief schrijven, begonnen ze zich op 16-jarige leeftijd af te vragen waar ze zouden eindigen. Hun leeftijdsgenoten gingen tenslotte uit, naar feestjes en discotheken, en deden andere ‘normale’ tiener dingen. June en Jennifer brachten nog steeds het grootste gedeelte van hun tijd in hun slaapkamer door. Ze vroegen zich af of ze ook als twintigers nog boeken zouden schrijven in hun slaapkamer in plaats van het ontmoeten van mensen en maken van vrienden. Ze vroegen zich af of ze ooit zouden trouwen en kinderen zouden krijgen.

Ze besloten daarom de postorder-cursus The Art of Conversation te volgen. Ze meldden zich aan, betaalden ervoor en toen.. niks. Het werkte niet. Het was hun doel om met hun familie te praten, maar dit lukte helaas niet. De cursus bood inzicht in wanneer je het beste wat kon zeggen tegen je familie, maar het lukte de tweeling niet om hun gewoontes te doorbreken. Ze zaten vast in hun eigen wereldje en ze konden hier niet uit ontsnappen. Dat is, tot de zomer van 1981. Inmiddels was de tweeling 18-jaar oud en hadden ze complete dagboeken volgeschreven met hun hoop, angst en ambities. Ze konden het isolement niet meer aan en besloten dat het tijd was hun slaapkamer te verlaten.

Amerikaanse broers

Die behoefte om naar buiten te gaan kwam mede door twee Amerikaanse broers die de aandacht van June en Jennifer had getrokken. De broers waren niet bepaald lieverds, want ze stonden bekend als dieven en brandstichters. De tweeling heeft altijd al een fascinatie voor Amerika gehad, wat de broers natuurlijk alleen maar meer interessant maakte. June en Jennifer besloten daarom de broers op te zoeken en werden al snel smoorverliefd.

Elke dag zochten ze de broers op. Ze zorgden ervoor dat ze er op hun allerbest uitzagen, dus leuke kleding aan en mooie make up. De broers introduceerden June en Jennifer aan een – voor hun – compleet nieuwe wereld. Een wereld vol seks, drugs en alcohol. Dit voelde voor de tweeling als een bevrijding. Het lukte eindelijk om met anderen te praten dan alleen met elkaar. Voor het eerst in hun leven hadden ze het gevoel normale tieners te zijn. Jennifer schreef over deze periode het volgende in haar dagboek:

“God weet wat mijn herinneringen zouden zijn als die zomer mij niet het geheim van liefde, passie en seks had verteld. Het zit allemaal in mijn gedachten als een reeks gouden flitsen. Ze gaven mij de kans om iets te doen met mijn leven en ik nam het aan. Zoals een kind snoep aanneemt.”
– Uit het dagboek van Jennifer

Helaas zag niet iedereen de relatie tussen de tweeling met de Amerikaanse broers als iets positiefs. Hun voormalige onderwijspsycholoog Tim Thomas voorspelde problemen. Hij was ervan overtuigd dat de broers een negatieve invloed zou hebben op June en Jennifer. Terwijl de tweeling onderling streed om de aandacht van de broers, werd de band tussen June en Jennifer steeds slechter. Het verslechterde zo erg dat het zelfs gewelddadig werd.

Moordlust

Jennifer schreef over haar gewelddadige en moordlustige gedachtes jegens haar tweelingzus in haar dagboek:

“Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik geprobeerd heb mijn zus te doden. Dingen zijn uit de hand gelopen. Het is me niet gelukt haar te wurgen met het elektrische draad van de radio. Ik weet zeker dat zij mij ook wil doden. Ik heb sterk het gevoel dat ze dit heeft geprobeerd.”
– Uit het dagboek van Jennifer

June verteld later over de keer dat de tweeling ruzie hadden bij een rivier en ze Jennifer in het water duwde. June dacht toen bij zichzelf: “Als ik haar nu dood heb ik misschien een gelukkig leven. Dan steelt ze niet meer mijn persoonlijkheid, dan hoeven we niet meer te vechten en zijn er geen discussies meer.” Nadat ze Jennifer in het water had geduwd probeerde June haar onder water te duwen met als doel haar te doden. Jennifer schreef in haar dagboek dat June’s poging om haar te doden was mislukt, omdat Jennifer door genoeg weerstand te bieden wist vrij te komen van June’s grip. Uiteraard leverde ook dit incident weer ruzie op. Ze scholden elkaar de huid vol en haalden incidenten uit het verleden erbij, duidelijk met als doel elkaar pijn te doen.

Het verkeerde pad

Ondanks de heftige ruzies waren June en Jennifer eindelijk gelukkig. Ze voelden eindelijk liefde en hadden het idee dat ze nu echt leefden. Helaas was dit geluk van korte duur. Deze zomer was dan wel hun beste zomer, maar het zou tevens hun voorlopig laatste zomer in de buitenwereld zijn. Ze besloten op een dag, terwijl ze buiten rondliepen, in te breken in een huis. Dit was het begin van het ‘slechte’ pad dat ze steeds verder begonnen te bewandelen. In september 1981 begonnen ze ’s avonds en ’s nachts op straat rond te hangen, naar eigen zeggen op zoek naar problemen.

June schreef in oktober 1981 het volgende in haar dagboek:

“Mijn ware aard is veranderd in misdaad. Ik ben nu een dief, maar was ik dat altijd al niet? Deze hele week wilde ik al een winkel afbranden. Vandaag heb ik dat gedaan, uiteraard met hulp van Jennifer. Het was het beste moment uit mijn leven. We hebben benzine door de winkel verspreid en het aangestoken. Kan je geloven dat ik de brandstichter van Haverfordwest ben? Ik ga het hele dorp afbranden, geloof me. Er waren overal brandweerlieden die probeerden de brand te blussen. Ondertussen maakte mijn glorieuze vuur door het plafond heen zijn weg vrij naar de buitenlucht. Dikke rook vulde de nachtlucht, een afbeelding die voor altijd in mijn hoofd zal leven. Oh wat een simpele, kwaadaardige en egoïstische geest! De heer zal mij vergeven. Het was een lang en pijnlijk jaar. Ik verdien het om mij te uiten. Wat zal het fantastische zijn om straks hierover in de krant te lezen. De politie is op zoek naar een brandstichter. Maar natuurlijk zijn ze dat, die is namelijk hier. Misschien weet de politie al wie het is. Deze zoektocht zal doorgaan tot ze mij oppakken. Soms vraag ik me af of ik straks voor het eerst Kerstmis in de gevangenis zal vieren.”
– Uit het dagboek van June

Opgesloten

In een periode van vijf weken hebben de tweeling meerdere branden gesticht en vandalisme en inbraken gepleegd. Uiteindelijk zijn ze heterdaad betrapt toen ze probeerden een school in de brand te steken. Tijdens het 7 maanden durende voorarrest vielen ze weer terug in hun oude gewoonte: zwijgen. Alleen hun dagboeken geeft inzicht in hun gevoelens gedurende deze tijd. Zo schreven ze dat ze bang waren dat hun moeder niet meer van hun hield.

June en Jennifer konden niet samen leven, maar ook niet zonder elkaar. Ze deelden in het begin samen een cel, maar dit ging niet goed. Ze maakten ruzie en vochten met elkaar. Wanneer ze uit elkaar werden gehaald waren ze ontroostbaar. Om vervolgens weer ruzie te maken wanneer ze bij elkaar werden geplaatst. Dit bleef zo maar doorgaan. Ondertussen weigerden ze om met iemand anders te praten dan elkaar. Ze wilden ook niet praten met de psychiaters en advocaten die ze toegewezen hebben gekregen. De enige manier waarop zij enigszins in contact konden komen met de tweeling was via de telefoon.

Jennifer vertelde de toegewezen psychiater dat ze stemmen hoort, visioenen heeft en June wil doden. June vertelde over hoe gevoelig ze was, hoe ze het humeur van anderen oppikt, wat ze droomde en dat ze een voorgevoel had (premonitions). Ook June vertelde dat ze Jennifer wilde doden en hoe ze beiden pogingen hebben gedaan elkaar te vermoorden. June was ervan overtuigd dat maar één van hun geboren had moeten worden, dan zou het beter zijn geweest.

Broadmoor Hospital

De tweeling werd uiteindelijk afgeschilderd als psychopathische brandstichters. Op advies van een psychiater werd de tweeling in 1982 opgenomen in Broadmoor Hospital nadat ze schuldig hadden gepleit voor hun daden. Op basis van Mental Health Act 1983 werden ze hier voor onbepaalde tijd heen gestuurd. Broadmoor Hospital is een zwaar beveiligde psychiatrische instelling voor zwaar gestoorde criminelen. Met hun slechts 19-jaar waren zij daar destijds de jongste patiënten.

Aubrey en Gloria – June en Jennifer’s ouders – hadden in het begin nog wel vertrouwen in de Britse rechtstaat. Pas toen ze door Tim Thomas kregen uitgelegd wat een opname voor onbepaalde tijd in Broadmoor betekende begonnen ze zich echt zorgen te maken. Dit werd erger toen ze zich beseften welke bekende misdadigers destijds daar ook rondliepen. Toen de tweeling opgesloten zaten in Broadmoor zat ook Peter Sutcliffe, beter bekend als de Yorkshire Ripper, daar opgesloten.

Na 2 jaar in Broadmoor zweeg de tweeling nog steeds. Inmiddels hadden ze – zoals voorspeld door hun oude onderwijspsycholoog – de diagnose schizofrenie gekregen. Deze diagnose ging gepaard met medicatie, voornamelijk kalmeringsmiddelen. Deze kalmeringsmiddelen hadden als effect dat de zussen weer begonnen te praten. June omschreef het later alsof er een soort waas over haar neerkwam en dat ze daardoor vergat te zwijgen. De tweeling begon ook weer brieven te sturen naar hun ouders, met name naar hun moeder. Ook schreven ze dagelijks naar elkaar en zochten ze elkaar vaak op.

Marjorie Wallace

Toen de tweeling nog in voorarrest zat kwam er vanuit de media interesse in hun verhaal. Begin jaren ’80 was Marjorie Wallace werkzaam als onderzoeksjournalist voor de Sunday Times in Londen. Via via kreeg ze te horen over tweelingzusjes die verantwoordelijk waren voor meerdere branden. Marjorie besloot contact op te nemen met Aubrey en Gloria, die haar weer in contact bracht met June en Jennifer. Marjorie zocht de tweeling op in de gevangenis en langzaamaan begonnen June en Jennifer met haar te praten.

Ondanks dat de tweeling eenmaal in Broadmoor aangekomen weer compleet zwegen, gaf Marjorie niet op. Stapje voor stapje wist ze hen weer aan het praten te krijgen. Hierdoor begon ze steeds meer inzicht te krijgen tot hun persoonlijkheden. Ook mocht ze de dagboeken van de tweeling lezen. Ze kwam erachter dat June naar Jennifer refereerde als haar donkere schaduw en dat ze het gevoel had bezeten te zijn door haar tweelingzus. Jennifer schreef in haar dagboek dat ze haarzelf en June zag als fatale vijanden en omschreef ze haar tweelingzus als het gezicht van ellende, bedrog en moord.

Marjorie mocht ook de oude dagboeken van de tweeling lezen. Daaruit bleek dat June en Jennifer – ondanks hun onbreekbare band – in de loop der jaren steeds banger voor elkaar zijn geworden. Het viel Marjorie wel op dat June banger was voor Jennifer dan andersom. Ook leek Jennifer de meer dominante was van de twee te zijn en hield ze June wellicht tegen meer vrijelijk met Marjorie te praten. Marjorie had in de loop der tijd het idee dat June meer afstand wilde nemen van Jennifer.

Marjorie Wallace (credit: wikipedia.org)

Van twee naar één

Ondanks dat het normaal was voor jeugddelinquenten om een gevangenisstraf van maximaal 2 jaar opgelegd te krijgen, verbleven June en Jennifer 12 jaar in Broadmoor Hospital. June denkt dat het kwam doordat ze zwegen dat ze zo lang opgesloten hebben gezeten. De tweeling begreep dan ook niet waarom ze niet werden vrijgelaten toen ze weer begonnen te praten met anderen.

In maart 1993, een maand voor hun 30e verjaardag, kreeg de tweeling toestemming om overgeplaatst te worden naar een minder streng beveiligde instelling. Dit was de eerste stap op weg naar hun vrijheid. Een dag voordat ze overgeplaatst zouden worden werd Jennifer plotseling onwel. Ze was ineens ontzettend moe en zwak en gleed erg snel in een soort coma. Niet veel later overleed ze aan een ontsteking van de hartspier, iets wat schijnbaar zelden fataal afloopt. Haar plotselinge dood was extra opvallend vanwege de brief die Jennifer vlak hiervoor aan June had geschreven. In deze brief schreef ze dat de enige relatie die ze ooit zal hebben die met haar tweelingzus is en dat ze wist dat ze jong zal sterven, lang voordat June zal sterven. Ze schreef dat ze hoopte dat June gelukkig zal zijn.

Voorspeld?

Jennifer’s plotselinge dood kwam blijkbaar niet uit het niets. Een paar dagen voordat de tweeling overgeplaatst zou worden vertelde Jennifer aan Marjorie dat ze dood moest gaan. Toen Marjorie vroeg waarom antwoordde Jennifer met dat ze – zij en June – dat hadden besloten. Na Jennifer’s dood realiseerde Marjorie dat de tweelingzussen zich al een tijdje hadden voorbereid op de dood van één van hen. Blijkbaar waren ze tot de conclusie gekomen dat één van hen dood moest zodat de ander eindelijk écht kon leven.

Na het gesprek met Jennifer waarschuwde Marjorie de behandelaars in Broadmoor. De dokters beloofden haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken want de zusjes stonden onder toezicht. Toch overleef Jennifer plotseling en was er geen aanwijzing voor moord of zelfmoord. Uit later onderzoek werd geconcludeerd dat Jennifer’s plotselinge dood kwam door een reactie van haar immuunsysteem op de medicatie die haar en June werd gegeven in Broadmoor.

Eindelijk vrij

Ondanks dat June de dood van haar tweelingzus aan zag komen, maar ze was er natuurlijk alsnog helemaal kapot van. Toch bracht Jennifer’s dood haar niet alleen verdriet, maar ook vrijheid waar ze op had gehoopt. Ze was nu vrij van de intense band met haar tweelingzus. Toen Marjorie June een paar dagen na Jennifer’s dood opzocht was June in een goed humeur en wilde ze erg vrijelijk praten. Volgens Marjorie leek het of June een nieuw persoon was.

June vertelde later dat de dood van haar tweelingzus ervoor heeft gezorgd dat ze voor het eerst in haar leven echt vrij was en zichzelf kon zijn. Over de dynamiek met haar zus vertelde ze: “op een dag werd ze wakker en was zij mij, en op een dag werd ik wakker en was ik haar. We zeiden dan tegen elkaar: geef mij mezelf terug. Als jij mij mezelf teruggeeft, dan geef ik jou jezelf terug”.

June heeft toegegeven dat het zwijgen en alleen met elkaar praten in hun zogenaamde geheime taal was begonnen als een grap, maar dat ze er in vast raakten. Het lukte hun niet om het te doorbreken.

Nasleep

June moest na Jennifer’s dood verder met haar leven. Ze had Jennifer beloofd dat ze zou leven voor zowel zichzelf als voor Jennifer, en dit deed ze. Nadat ze werd overgeplaatst naar een minder beveiligde instelling kwam ze na een jaar eindelijk vrij. Sindsdien heeft ze haar leven in Wales weer opgepakt en woont ze in de buurt van haar ouders. Ze is gesteld op haar privacy en daarom geeft ze tegenwoordig zelden interviews.

Op Jennifer’s grafsteen staat een kort gedicht dat is geschreven door June: “‘We once were two/We two made one/We no more two/Through life be one/Rest in peace”.

Gebruikte bronnen

Inside Story: Silent Twins – Without My Shadow (BBC One, 1994), te zien via youtu.be/98WtP1qC61s.