Aflevering 17: Columbine High School

De zusters bespreken de – waarschijnlijk nog steeds – meest bekende ‘school shooting’ die heeft plaatsgevonden: het bloedbad op Columbine High School. Op 20 april 1999 verrichten twee tieners een bloedbad die sindsdien ruim 40 schietpartijen wereldwijd heeft geïnspireerd. Over het ware motief van de daders valt vandaag de dag nog steeds te speculeren. Wat brengt twee tieners ertoe om een aanslag te plegen op hun schoolgenoten en docenten?

Muziek: Netherworld Shanty van Kevin MacLeod.

Krantenkoppen na het bloedbad op Columbine High School (credit: theatlantic.com)

Schijnbaar normale dag

Het is dinsdag 20 april 1999, een vrij normale schooldag op Columbine High School in Littleton, Colorado in de Verenigde Staten. Columbine is een rustige middenklasse buurt met voornamelijk witte inwoners. Er gaan zo’n 2.000 scholieren naar de lokale High School. Om 11:10 uur ’s ochtends komt de 18-jarige Eric Harris alleen aan bij Columbine High School waar hij zijn auto parkeert op de toegewezen parkeerplek van een andere scholier. Niet veel later arriveert ook de 17-jarige Dylan Klebold, en ook hij parkeert zijn auto op een parkeerplek die niet voor hem bestemd is. Eric en Dylan hebben beiden hun auto aan een zijde van de westingang van de school geparkeerd.

Om 11:14 uur lopen de twee tieners, gekleed in lange zwarte jassen, de school binnen met twee grote reistassen die propaanbommen bevatten. Deze reistassen zetten ze neer op de grond in de kantine, waar standaard zo’n 400 rugtassen van scholieren liggen. De bommen zijn getimed om op 11:17 uur af te gaan. Eric wist dat de kantine op dat moment van de dag het drukst bezocht werd. Er zouden dan zo’n 488 scholieren in de kantine zijn. Nadat Eric en Dylan de bommen in de kantine hebben geplaatst gaan ze weer naar buiten, richting hun auto’s. Vanuit hun auto’s hebben ze goed zicht op de kantine. Ze waren van plan om alle scholieren die weg probeerden te vluchten van de explosie dood te schieten. Ze hadden ook bommen in hun auto’s geplaatst die om stipt 12:00 uur af zouden gaan.

Het bloedbad begint

Omdat de bommen in de kantine niet afgingen, veranderen Eric en Dylan van plan. Om 11:19 uur lopen ze weer richting de westingang van de school. In plaats van naar binnen te gaan, gaan ze buiten bij de westingang bovenaan de trap staan. Van onder hun lange jassen toveren ze vuurwapens vandaan. Één had een geweer en een afgezaagd jachtgeweer. De ander had een semi-automatisch handgeweer en ook een afgezaagd jachtgeweer. Dylan gooit tussendoor nog een pijpbom richting de parkeerplaats, maar deze gaat slechts gedeeltelijk af. Medescholieren zagen dit voor vuurwerk aan.

Als eerste wordt de 17-jarige Rachel Scott en Richard Castaldo geraakt. Zij waren buiten op het gras aan het lunchen. Rachel wordt drie keer geraakt, maar overleed aan het vierde schotwond door haar hoofd. Richard wordt acht keer geraakt, maar overleeft het. Hij zal de rest van zijn leven verlamd zijn vanaf zijn buik. Klasgenoten Daniel Rohrbough, Sean Graves en Lance Kirklin dachten dat Eric en Dylan met paintball-geweren aan het schieten waren, totdat Daniel drie keer wordt geraakt en Lance wordt twee keer geraakt. Sean probeert nog weg te rennen, maar ook hij wordt drie keer geraakt. Hij weet nog wel de ingang te bereiken. Hier schiet een vrouw hem te hulp, maar zij slaat op de vlucht als ze hoort dat de geweerschoten dichterbij komen.

Het bloedbad gaat verder

De scholieren die buiten zijn beginnen nu door te krijgen wat er aan de hand is en slaan op de vlucht. Michael Johnson wordt geraakt tijdens het vluchten, maar weet dekking te vinden. Mark Taylor wordt ook geraakt en valt op de grond. Hij wordt daarna nog vier keer geraakt en doet alsof hij dood is. Ook Anne Marie Hochhalter probeert weg te rennen, maar zij wordt van achteren beschoten door Eric. Ze wordt twee keer geraakt, maar overleeft het.

Eric en Dylan proberen om de scholieren die op het voetbalveld zijn neer te schieten, maar ze zijn te ver weg. Ze gooien weer een pijpbom, dit keer op het dak van de school. In de bibliotheek, boven de kantine, kijkt technologielerares Peggy Dodd uit het raam en ziet Dylan schieten met een vuurwapen. Ze herkende hem meteen omdat ze hem in haar klas heeft gehad. Buiten lopen Eric en Dylan terug richting de trap waar ze begonnen met schieten. Lance en Daniel liggen hier nog op de grond. Eric loopt richting Daniel en schiet weer op hem, dit schot is Daniel fataal. Dylan loopt richting Lance en schiet hem in het gezicht. Lance raakt bewusteloos, maar overleeft het.

Dylan loopt naar de westingang waar Sean ligt. Sean heeft het bloed van zijn verwondingen over zijn gezicht gesmeerd. Dylan stapt over hem heen en zegt: “Sorry, dude” en gaat vervolgens naar binnen. In de kantine controleert Dylan waarom de bommen niet af zijn gegaan. Gek genoeg heeft hij toen op niemand geschoten, ondanks dat veel scholieren in de kantine waren op dat moment. Dylan gaat weer terug naar buiten waar hij samen met Eric van bovenaan de trap op scholieren schiet.

Eerste meldingen

In de kantine beginnen mensen door te krijgen wat er aan de hand is. Het is inmiddels 11:24 uur wanneer William “Dave” Sanders, leraar en coach, scholieren waarschuwt en begint met het evacueren van de kantine. De meesten kunnen veilig vluchten via de oostuitgang, alhoewel sommige scholieren zich verstoppen onder de tafels. De 18-jarige Nicholas Foss rent weg uit het gebouw – via de westuitgang – en komt het lichaam van Daniel en de gewonde Lance tegen. Hij rent weer terug naar binnen en zoekt dekking in een toilet. Eric en Dylan lopen richting de westingang van de school en gaan naar binnen.

Patti Nielsen – een invalleerkracht – is op die dag de hall monitor. Zij zag aan het einde van de gang een scholier een vuurwapen vasthouden. Samen met scholier Brian Anderson besluit ze om te kijken wat er aan de hand was. Eric herkent Patti en Brian, lacht hen toe en schiet op ze. Hij mist en Patti en Brian kunnen wegvluchten. Brian wordt van achteren geraakt. Dylan en Eric blijven hangen in de buurt van de westingang.

Om 11:21 uur kwam bij agent Paul Magor een melding binnen van een explosie op een veld uit de richting van de school. Eric en Harris hadden deze bom gepland als afleidingsmanoeuvre. Twee minuten later, terwijl hij onderweg was naar de zojuist gemelde explosie, kwam een melding binnen over een gewonde scholier op Columbine High School. Hij verandert koers en rijdt richting de school. Om 11:22 uur kreeg politieagent Neil Gardner – de aangewezen community resource officer van de school – een oproep van de conciërge dat hij nodig was op de school. Bij het uitstappen uit de auto werd hij beschoten door Eric. Hij schiet meerdere keren terug, maar mist. Eric verschuilt zich achter de deuren en ramen van de westingang.

Plattegrond van de school (credit: edition.cnn.com)

In de wandelgangen

Patti en Brian zijn inmiddels naar boven gevlucht, naar de schoolbibliotheek boven de kantine. Ze waarschuwen hier iedereen dat een medescholier met een vuurwapen rondloopt. Liz Keating, de bibliothecaresse, probeert samen met een leerkracht de scholieren te evacueren. Toen ze hoorde dat de geweerschoten steeds dichter in de buurt kwamen, besefte ze zich dat scholieren hieraan bloot gesteld zouden worden als ze de bibliotheek verlaten. Daarom zegt ze tegen iedereen dat ze moeten blijven waar ze zijn en zich moeten verstoppen.

Rond deze tijd arriveren meer politieagenten aan de westzijde van de campus. De gewonde scholieren die hier buiten op de grond liggen krijgen hulp van de hulpverleners. Ondertussen blijft Eric, nog steeds verstopt bij de westingang, schieten op de agenten. Na een tijdje is hij dit zat en besluiten hij en Dylan om naar binnen te gaan. Eenmaal binnen schieten ze om zich heen in de wandelgangen. Op dat moment hebben Stephanie Munson en Melissa Walker les. Zodra ze door hebben wat er aan de hand is proberen ze weg te vluchten, maar komen ze Eric en Dylan op de gang tegen. Dylan schiet op Stephanie en raakt haar in haar enkel, toch weten beide meiden weg te komen.

Nadat hij de kantine heeft ontruimd gaat Dave Sanders naar de tweede verdieping. Ook hij komt Eric en Dylan tegen op de gang. Hij probeert te vluchten, maar wordt door Eric in zijn nek geschoten. Twee scholieren zien dit en schieten hem te hulp. In de bieb belt Patti het alarmnummer 911 terwijl Brian Anderson, Peggy Dodd en anderen zich verstoppen in een opbergruimte.

In de bibliotheek

Terwijl Patti 911 belt lopen Eric en Dylan richting de bieb. In de bieb zijn 55 scholieren en 4 medewerkers aanwezig. Het telefoongesprek met 911 is opgenomen en na zo’n drie en een halve minuut zijn de stemmen van Eric en Dylan op de achtergrond te horen. Eenmaal in de bibliotheek aangekomen gaan Eric en Dylan weer verder met het verrichten van het bloedbad. Ondertussen blijven ze ook met pijpbommen gooien. Scholier Evan Todd had zich verstopt toen hij Eric en Dylan zag, maar hij wordt gezien door Eric. Eric doet meerdere pogingen om Evan neer te schieten en weet hem uiteindelijk te verwonden.

Achterin de bieb zit de 15-jarige Amanda Stair, op een plek waar ze erg goed zichtbaar is. Ze besluit daarom om ergens anders te schuilen, maar zag ondertussen dat Dylan een zwarte trenchcoat aan heeft. Haar broer Joe is één van de oprichters van de Trenchcoat Mafia, een groep voor de alternatievelingen op school. Ze dacht daarom dat haar broer één van de daders zou kennen. Eenmaal in de bibliotheek roepen Eric en Dylan de scholieren op om onder de stoelen en tafels vandaan te komen. Patti besluit dat ze beter een andere verstopplek kan gaan zoeken en laat daarom de telefoon los. Het gesprek met 911 wordt niet verbroken waardoor het hele bloedbad in de bibliotheek is met audio is opgenomen.

Eric en Dylan lopen richting de ramen aan de westzijde. Hier zit scholier Kyle Velasquez achter een computer. Kyle wordt van achteren door zijn hoofd geschoten en is opslag dood. Eric en Dylan plaatsen hun rugzakken op een tafel in de buurt van waar Kyle zat. Deze rugzakken zitten vol met kogels en molotov cocktails. Vanuit het raam schieten ze weer op de politieagenten die scholieren helpen met evacueren. Hierbij raakte niemand gewond.

Terroriseren

Dylan schiet op een tafel die dicht bij hem staat waardoor Patrick Ireland, Daniel Steepleton en Makai Hall gewond raken. Ook Eric draait weg van het raam en schiet twee keer op een tafel in zijn buurt. Steven Curnow wordt geraakt in zijn nek en overlijdt aan zijn verwondingen. Kacey Ruegsegger wordt geraakt in haar hand en schouder. Eric en Dylan lopen nu richting de zuidzijde. Eric schiet op een computertafel waaronder Cassie Bernall zich had verstopt. Eric knielt neer, zegt “peekaboo” en schiet haar dood. Door de terugslag van zijn geweer breekt hij zijn neus en zit zijn gezicht vol bloed.

Hij draait zich om, ziet Bree Pascal en vraagt haar of ze dood wil. Hij begint te lachen en vertelt dat ze van plan waren om de school op te blazen. Ondertussen ziet Dylan Patrick Ireland onder een tafel zitten en schiet hij drie keer op hem. Patrick raakt bewusteloos. Eric voegt zich bij Dylan en lopen samen naar de tafel waaronder Matthew Kechter, Isaiah Shoels en Rachel’s Scott’s broer Greg Scott zich hebben verstopt. De twee zien Isaiah en roepen racistische opmerking naar hem. Schijnbaar had Isaiah één jaar hiervoor een akkefietje met één van de twee gehad. Hij zegt tegen beiden dat hij graag naar huis wil en zijn moeder wil zien. Nadat Dylan probeerde om Isaiah van onder de tafel vandaan te trekken, wordt Isaiah doodgeschoten door Eric. Dylan schiet ook richting de tafel en schiet hierdoor Matthew Kechter dood. Greg Scott doet – in het bloed van zijn vriend – alsof hij dood is.

Nog meer doden

Eric gooit een kleine pijpbom richting de tafel waar Patrick, Makai en Daniel zojuist gewond zijn geraakt. Het lukt Makai om – onopvallend – de bom richting een leeg gedeelte van de bibliotheek te gooien. Direct daarna gaat de bom af, maar niemand werd erdoor geraakt. Eric en Dylan lopen richting de oostzijde en Dylan schiet op een kast vol trofeeën. Mark Kintgen raakt hierdoor gewond. Hij schiet dat eenmalig op tafels aan zijn linkerzijde, Lisa Kreutz, Valeen Schnurr en Lauren Townsend worden hierdoor geraakt. Hij schiet dan nog negen keer met zijn semiautomatische wapen. Het laatste schot is fataal voor Lauren. De zwaargewonde Valeen schreeuwt om hulp. Eric terroriseert haar door te vragen of ze in God gelooft.

Eric schiet op de tafel achter hem en hierdoor raakt Jeanna Park gewond. Hij loopt naar de volgende tafel waaronder Nicole Nowlen en John Tomlin verstopt zitten. Hij schiet op hun beiden, maar John probeer te vluchten. Dylan schiet hem dood. Eric en Dylan lopen terug naar de tafel waaronder Valeen en Lisa zitten. Omdat er niet genoeg ruimte is kan Kelly Fleming er niet onder schuilen. Ze wordt doodgeschoten door Eric. Hij schiet nog in het rond, waarbij hij Lauren Townsend en Lisa Kreutz nogmaals raakt.

En nog meer

Eric en Dylan lopen terug naar het midden van de bibliotheek om daar hun wapens te herladen. De 18-jarige John Savage ziet hier ergens verstopt en hij wordt herkent door Eric. John was redelijk goed bevriend met Dylan en Eric en Dylan besluiten hem niet te doden. Ze zeggen hem dat hij moet wegrennen, wat hij doet. Via de kantine rent hij voor zijn leven. Eric en Dylan gaan verder met het bloedbad. Eric schiet op Daniel Mauser, maar Daniel probeert Eric met een stoel aan te vallen. Eric schiet Daniel van dichtbij in zijn gezicht. Daniel is opslag dood. Eric en Dylan lopen dan weer richting de zuidzijde waar Jennifer Doyle, Austin Eubanks en Corey DePooter verstopt zitten. Ze schieten op de drie scholieren en Jennifer en Austin raken gewond. Corey is opslag dood. Eric en Dylan lopen richting de balie, niet ver van waar Patti Nielsen verstopt zit. Eric gooit een molotov cocktail richting de zuidzijde, maar deze gaat niet af.

Ze komen voor de tweede keer Evan Todd tegen, die inmiddels deze kant op is gekomen nadat hij gewond was geraakt in zijn gezicht. Dylan – die een hekel aan ‘jocks’ oftewel atleten heeft – vraagt Evan of hij een atleet is. Hij vraagt Evan om één goede reden waarom hij niet zou moeten sterven. Evan zegt dat hij niet in de problemen wil komen. Dylan reageert hier boos op en zegt dat Evan geen idee heeft wat echte problemen zijn. Evan zegt hierop dat hij nooit problemen met Eric en Dylan heeft gehad. Dylan besluit dat Eric het lot van Evan mag bepalen. Eric was op dat moment niet aan het opletten en zegt tegen Dylan: “let’s go to the commons”. In 7 minuten tijd hebben Eric en Dylan 10 mensen vermoord en zijn er 12 gewond geraakt in de bibliotheek.

Laatste pogingen

Het is inmiddels 11:36 uur. Eric en Dylan slaan nog een paar dingen kapot in de bibliotheek om vervolgens weer naar beneden te gaan, richting de kantine. Erik en Dylan hadden genoeg kogels bij zich om iedereen in de bibliotheek te vermoorden, maar lijken hier geen zin meer in te hebben. Onderweg naar de kantine kijken ze bij de afgesloten klaslokalen naar binnen en maken ze oogcontact met de scholieren die hier verstopt zitten. Ze hebben gereedschap bij zich om te klaslokalen mee open te breken, maar doen dit niet. Het lijkt erop dat ze inmiddels geen interesse meer hebben in het bloedbad. Het kan ook zijn dat Eric steeds meer gedesoriënteerd raakte vanwege bloedverlies door zijn gebroken neus.

In de kantine proberen ze weer meerdere bommen te laten ontploffen, maar slechts één pijpbom gaat af. Een molotov cocktail veroorzaakt een klein vuurtje in een opbergruimte. Om 11:44 uur zijn Eric en Dylan zichtbaar op de beveiligingsbeelden van de kantine. Eric schiet op één van de propaanbommen die 27 minuten eerder af had moeten gaan. Weer gaat de bom niet af. Ook Dylan doet de poging om de bom af te laten gaan en ook dit mislukt. Ze pakken de drinkbekers die door scholieren zijn achtergelaten tijdens het evacueren en drinken hieruit. Dylan doet nog een laatste poging om de propaanbommen af te laten gaan door er een kleine pijpbom op te gooien. Dit veroorzaakt een explosie die hard genoeg is om de ramen in de kantine te laten barsten en een aantal sproeiers af te laten gaan.

Einde in zicht

Twee minuten later lopen Eric en Dylan weer naar boven, denkend dat de propaanbommen eindelijk af zijn gegaan. Ze hebben niet door dat het water uit de sproeiers heeft het vuur gedoofd voordat het in de buurt van de propaantank kon komen. Als het de tieners was gelukt om de bommen te laten ontploffen dan is de kans groot dat het plafond naar beneden zou storten met daarmee de tweede verdieping van het gebouw. Ondertussen lopen Eric en Dylan naar de kantoorruimtes die zich boven bevinden en schieten ze doelloos om zich heen. Weer maken ze oogcontact met scholieren die verstopt zitten in de afgesloten klaslokalen en toiletten. Ze dreigen iedereen te doden die ze kunnen zien, maar doen geen verdere pogingen.

10 minuten later – om 11:56 uur – gaan ze weer terug naar de kantine en zien ze dat de bom toch niet af is gegaan. Ze geven de bommen op en besluiten om weer naar boven te gaan, naar de bibliotheek. De bibliotheek is inmiddels geëvacueerd op de dodelijke slachtoffers en een aantal gewonden na. Eric en Dylan schieten vanuit het raam weer op de politieagenten. Vanuit het raam konden ze zien dat hun autobommen – die om stipt 12:00 uur af zouden gaan – niet zijn afgegaan.

Afgelopen

Om 12:08 uur plegen de twee daders zelfmoord. Eric schiet zichzelf via zijn mond door zijn hoofd. Het bovenste gedeelte van zijn hoofd wordt hierdoor eraf geblazen. Dylan pleegt zelfmoord door zijn wapen aan de linkerkant van zijn hoofd te zetten en de trekker over te halen. Uit de autopsie is gebleken dat Dylan niet is overleden aan dit geweerschot, maar dat hij 5 minuten later is verdronken in zijn eigen bloed.

Ondanks dat de politie al vroeg ter plekke was en de daders rond het middaguur zelfmoord pleegden, werd de school pas om 16:45 uur vrijgegeven door een SWAT team. De politie heeft veel kritiek gekregen op hun optreden, omdat ze erg afwachtend waren. Naar eigen zeggen was dit omdat ze handelden volgens procedure. Deze procedure is na dit bloedbad aangepast.

Dodelijke slachtoffers

In minder dan een uur tijd zijn er 15 mensen gedood, waaronder de twee daders en 13 slachtoffers:

De 17-jarige Rachel Scott en de 15-jarige Daniel Rohrbough zijn buiten bij de westingang doodgeschoten door Eric.
De 47-jarige leraar William “Dave” Sanders. Hij werd in de gang in de buurt van de bibliotheek neergeschoten door Eric. Hij overleed later in een klaslokaal door bloedverlies.
De 16-jarige Kyle Velasquez. Hij werd door Dylan doodgeschoten in de bibliotheek.
De 14-jarige Steven Curnow, 17-jarige Cassie Bernall en de 18-jarige Isaiah Shoels werden door Eric doodgeschoten in de bibliotheek.
De 16-jarige Matthew Kechter en de 18-jarige Lauren Townsend werden door Dylan doodgeschoten in de bibliotheek.
De 16-jarige John Tomlin werd door Dylan doodgeschoten in de bibliotheek nadat hij was verwond door Eric.
De 16-jarige Kelly Fleming en de 15-jarige Daniel Mauser werden door Eric doodgeschoten in de bibliotheek.
De 17-jarige Corey DePooter werd door Eric en Dylan doodgeschoten in de bibliotheek.

Daarnaast raakten 24 mensen gewond, waarvan 21 mensen gewond zijn geraakt door kogels. De daders hadden als doel om een aanslag te plegen met meer doden dan de Oklahoma City bombing 4 jaar eerder, waarbij 168 mensen dood gingen. Het had dan eigenlijk ook geen schoolshooting moeten zijn, maar een schoolbombing. Er is in totaal 188 keer geschoten door de daders, waarbij Eric bijna twee keer zoveel heeft schoten heeft gelost als Dylan.

De daders

De daders, de 18-jarige Eric Harris en 17-jarige Dylan Klebold, waren laatstejaars scholieren. Eric is geboren op 9 april 1981 en Dylan op 11 september 1981. Ze leerden elkaar kennen in middle school toen ze een jaar of 11 waren. Na middle school gingen ze samen naar de high school. Middle school kan je het best zien als de onderbouw van onze middelbare school, en high school als de bovenbouw. Eric groeide op in een middenklasse gezin dat vaak moest verhuizen vanwege het werk van zijn vader. Eric’s vader was namelijk een Air Force Pilot en werd vaak opnieuw gestationeerd. Eric moest dus regelmatig opnieuw beginnen op een nieuwe school, iets wat hij lastig vond. In 1993 settelde het gezin in Littleton waar Eric bevriend raakte met Dylan en Brooks Brown, een vriend van Dylan.

Dylan heeft zijn hele leven in Colorado gewoond. Hij woonde met zijn ouders in een designerhuis net buiten Littleton. Zijn ouders waren hoogopgeleid en artistiek, ze worden omschreven als erg progressief en liberaal. Op 9-jarige leeftijd volgde Dylan samen met Brooks een speciaal programma voor hoogbegaafde kinderen, maar Brooks stopte hier vroegtijdig mee vanwege de nare sfeer. Dylan vond het eigenlijk ook verschrikkelijk, maar bleef het volgen tot hij er te oud voor werd en moest stoppen.

Persoonlijkheden

Dylan wordt omschreven als iemand met een vermijdende persoonlijkheid. Hij was het liefst alleen en praatte daarom maar beperkt met anderen. Desondanks was hij sociaal genoeg om met een aantal klasgenoten een goede vriendschap op te bouwen. Toch werd hij getreiterd door de meer populaire klasgenoten. Ondanks zijn timide persoonlijkheid was hij betrokken bij de schoolmusical waar hij het geluid en licht voor deed en was hij een videoproductie-assistent voor het dagelijks nieuwskanaal van de school. Dylan hield dagelijks dagboeken bij waarin hij schreef over zijn leven, zijn gedachten en zijn gevoelens.

Eric was wat meer zelfstandig dan Dylan, maar had desondanks minder vrienden. Toch hadden ze samen een redelijke vriendenclub opgebouwd. Eric wordt omschreven als een ijverige scholier die zijn schoolwerk serieus nam en goede cijfers haalde. In zijn vrije tijd was hij veel actief op het internet. Hij speelde vaak Doom en Quake en was onderdeel van de online communities van deze videogames. Hij had zelf meerdere websites waarop hij onder de nickname Reb [van Rebel] postte over zijn dagelijks leven, zijn gedachtes en zijn impulsen. Hij gebruikte zijn websites als een soort dagboek.

Volgens Dave Cullen – de schrijver van het boek Columbine – werd er veel gepest op Columbine High School, maar is het onduidelijk of dit dé aanleiding is geweest voor Eric en Dylan om het bloedbad te verrichten. Volgens meerdere klasgenoten werden Eric en Dylan heel erg gepest door de meer populaire en atletische medescholieren. Ze werden door hen echt als minder gezien, als de losers van de losers, en werden regelmatig uitgemaakt voor ‘faggots’. De vraag is of het pesten hét motief is geweest of niet. De kans is groot dat het wel een rol gespeeld.

Mogelijk motief

De inhoud van Eric’s websites biedt wat meer inzicht tot een mogelijk motief voor de gruwelijke daad. Zijn websites stonden vol met songteksten, grapjes en blogposts over zijn favoriete games, maar het liet ook zien hoe hij dacht over de mensen om hem heen. Zo schreef hij in 1997 een kort manifesto van vijf pagina’s over hoe hij wraak zal nemen op de mensen in zijn leven die hij niet mag. Op zijn websites deelde hij ook zijn fascinatie met natuurlijke selectie en andere Nazi ideologieën. Uit zijn blogposts bleek dat hij zichzelf erg belangrijk vond en zichzelf belangrijker beschouwde dan anderen, een meerderwaardigheidscomplex dus.

Dylan’s dagboeken waren nog persoonlijk dan Eric’s blogposts. Uit zijn dagboeken bleek dat hij last had van zelfhaat. Hij vroeg zich af waarom hij niet normaal was en er daardoor niet bij hoorde. Zijn dagboeken maken duidelijk dat Dylan depressief was. Hij schreef vaak over hoe hij zijn leven haatte en hoe hij zichzelf pijn deed. Eric en Dylan hadden allebei moeite met ‘fitting in’, met erbij te horen. Waarschijnlijk heeft dit meegespeeld in hun motief. Eric was deels gemotiveerd door zijn eigengerechtigheid en behoefte aan controle en Dylan was erg ongelukkig.

De vraag is of de tieners zich altijd zo hebben gevoeld of zich sowieso zo zouden voelen, of dat hun tijd aan Columbine High School hierin een rol heeft gespeelde. Voordat Eric naar Littleton verhuisde woonde hij in Plattsburg, New York. Hier had hij een vaste groep vrienden die hem omschreef als een vriendelijke en gelukkige jongen. Zijn oude vrienden herkenden in hem dan ook totaal niet de beruchte schoolshooter die medeverantwoordelijk is voor het bloedbad op Columbine High School.

De voorbereidingen beginnen

Twee jaar eerder – in 1997 – begonnen Eric en Dylan al met de voorbereidingen op het bloedbad. In dat jaar begonnen ze samen te werken bij Blackjack Pizza en werd hun vriendschap hechter dan ooit. Tijdens hun werk bij deze pizzeria experimenteerden ze met zelfgemaakte bommen, iets wat hun wel eens in de problemen bracht met hun leidinggevende. Dit experimenteren deden ze vaak vlakbij de pizzeria, niet bepaald in het geheim dus. Toch gingen er geen rode vlaggen op. Het is ook rond deze tijd dat de tieners ’s nachts op zogenaamde “missies” gingen. Volgens Brooks Brown kwamen Eric en Dylan wel eens ’s nachts bij hem langs om hem mee te nemen op hun missies. Deze missies bestonden uit huizen onder gooien met toiletpapier, graffiti spuiten en planten in potten in de fik steken. Deze missies waren soms een vorm van wraak op schoolgenoten die Eric en Dylan wat gedaan zouden hebben, maar meestal waren ze gewoon voor de lol. Het viel Brooks op dat de missies steeds heftiger werden naarmate de tijd verstreek.

Ook op school laat Eric op zéér subtiele wijze doorschemeren wat zijn ware bedoelingen zijn. Voor een schoolopdracht schrijft hij over waarom er meer beveiliging op scholen moet komen om zo tegen te gaan dat vuurwapens de scholen binnen komen. In zijn essay schrijft Eric over hoe goedkoop het voor scholieren is om een vuurwapen aan te schaffen en hoe het sommige scholieren zelfs lukt om er één voor 69 dollar op de kop te tikken. Hij schrijft dat het net zo makkelijk is om een vuurwapen mee naar school te nemen als een rekenmachine. Rond dezelfde tijd schrijft Dylan in zijn dagboek over het aanschaffen van vuurwapens met als doel een hoop mensen in korte tijd neer te schieten. Het is duidelijk dat Dylan net als Eric ook ideeën had over massale vernietiging.

Eric Harris (credit: washingtonpost.com)

Ruzie met Brooks Brown

Iets eerder dat jaar kreeg Eric ruzie met gezamenlijke vriend Brooks Brown. Brooks haalde destijds Eric elke ochtend op met de auto om samen naar school te rijden. Brooks was alleen niet bepaald punctueel, waardoor hij bijna altijd te laat was. Eric – ijverige scholier als hij was – vond dit irritant en klaagde hier veel over. Brooks was op een gegeven moment klaar met het gezeur en zei tegen Eric dat hij dan maar ander vervoer moest regelen. Na deze ruzie volgden er nog andere akkefietjes waarmee de band tussen Eric en Brooks verslechterde. Het werd zo erg dat Eric een wrok begon te koesteren. Als wraak gooide hij daarom een groot brok ijs tegen de auto van Brooks, waardoor de voorruit kapot ging.

Gedurende de rest van het jaar werd hun vriendschap steeds slechter en het escaleerde toen Aaron Brown – Brooks jongere broer – in augustus 1997 aangifte deed bij de politie nadat hij erachter was gekomen dat Eric Brooks had bedreigd op zijn website. Niet veel later kwam een politieagent langs bij de familie Brown om samen met het zeven pagina’s aan uitgeprint webpagina’s door te nemen. Deze pagina’s zijn opgenomen in een dossier en werden gegeven aan een investigator van de politie, maar het onderzoek kwam stil te liggen.

Gestolen goederen

In januari 1998 besloten Dylan en Eric om na schooltijd ergens op een afgelegen terrein naar muziek te luisteren in Eric’s auto. Na een tijdje stapten ze uit de auto om wat vuurwerk af te steken. Hun oog viel op een wit busje die daar ook geparkeerd stond en schijnbaar onbeheerd achter was gelaten. Dylan pakte een steen en gooide het tegen het raam van het busje. Samen besloten ze om de inhoud van het busje te stelen: een zaklamp, zonnebril, aktetas en bijna 500 dollar aan elektronica. Ze plaatsten de spullen in Eric’s achterbak en reden snel naar een onbewoond gedeelte in de bergen.

Eenmaal daar aangekomen inspecteerden ze de zojuist gestolen goederen. Ze hadden alleen niet door dat op die plek ook een sheriff van het lokale politiebureau aanwezig was, en deze sheriff vond dat de tieners zich verdacht gedroegen. Hij vroeg aan Eric en Dylan hoe ze aan de elektronische apparatuur waren gekomen. Na een tijdje gaven ze toe dat ze het hadden gestolen uit het witte busje en werden ze gearresteerd. Na een verblijf van een paar uur op het politiebureau werden ze vrijgelaten, maar hadden ze een datum voor een hoorzitting in maart meegekregen.

Meer rode vlaggen

Een paar weken later werd een pijpbom die niet is afgegaan door de politie gevonden op een fietspad in een park niet ver van Eric’s huis vandaan. Niemand wist deze vondst toen te linken aan Eric, omdat hij door niemand in de gaten werd gehouden. In maart dat jaar – een paar weken voor de hoorzitting – kwam Brooks Dylan tegen op de gang terwijl hij naar zijn volgende les liep. Dylan gaf hem een klein papiertje met daarop een webadres en zei tegen Brooks dat hij deze website moest bekijken, maar niks tegen Eric mocht zeggen. Diezelfde dag nog nam Brooks een kijkje en kwam hij erachter dat het om Eric’s website ging. Op het eerste gezicht leek er niks vreemds op de website te staan, totdat Brooks content tegen kwam die hem zorgen baarde. Hij vond er namelijk instructies en plannen voor het maken van pijpbommen met een vriend genaamd VoDKa, een nickname van Dylan. Verder stonden er meerdere tirades op de website.

Daarnaast had Eric meerdere doodsbedreigingen richting Brooks gepost, en ook Brook’s telefoonnummer en woonadres. Eric moedigde bezoekers van zijn website aan om Brooks en zijn familie aan te vallen. Brooks vond ook een ‘hitlist’ met namen van mensen die Eric wilde vermoorden, met Brooks naam bovenaan de lijst. Weer nam de familie Brown contact op met de politie en overhandigden zij de uitgeprinte webpagina’s. Ook werd Dylan als mogelijke handlanger doorgegeven. De familie Brown besloot om contact op te nemen met investigator Michael Guerra. Ook Guerra nam een kijkje op Eric’s website en ontdekte meerdere bedreigingen gericht aan de scholieren en docenten van Columbine High School. Hij deed een poging om de inhoud van de website te linken aan de pijpbom die een paar weken eerder werd gevonden in het park. Hij stelde een verklaring op, maar diende dit niet in bij de rechter. Weer liep het onderzoek dood.

Natural Born Killers

Op 25 maart pleitten beide tieners tijdens de hoorzitting schuldig te zijn aan o.a. diefstal. De rechter waardeerde hun eerlijkheid en was empathisch, waardoor hij coulant was. Hij besloot de aantijgingen tegen de tieners te laten vallen onder de voorwaarde dat de ze een juvenile diversion program af zouden ronden en daarnaast werden behandeld voor hun woedeproblemen. Eric en Dylan stemden toe. Voor de buitenwereld waren ze normale ‘edgy’ tieners, maar ondertussen bleef hun woede en haat voor hun medemensen en de wereld groeien.

Gedurende 1998 gingen ze steeds meer experimenteren met het maken van bommen. Ook schreven ze in hun dagboeken over hun moordlust, maar vooral Eric schreef hierover. In zijn dagboeken bleef telkens zijn meerderwaardigheidscomplex terugkomen en zijn interesse in natuurlijke selectie. Het is ook in dit jaar dat ze de geplande massbombing écht voorbereiden. Ze hebben het toen zelfs een codenaam gegeven: NBK. Dit staat voor Natural Born Killers, een referentie naar de film met dezelfde naam uit 1994 met Woody Harrelson en Juliette Lewis. In hun dagelijkse gesprekken gebruikten ze deze naam om te refereren naar het bloedbad.

Op 26 april 1998 schreef Eric in zijn dagboek wat zijn en Dylan’s intenties waren:

“Ergens in april gaan V en ik wraak nemen en de natuurlijke selectie versnellen. Als we de kunst van het maken van bommen onder de knie hebben, zullen we er honderden plaatsen rond huizen, wegen, bruggen, gebouwen, tankstations, alles wat schade en chaos zal veroorzaken… Het zal zijn als de LA riots, de bomaanslag in Oklahoma City, WW2, Vietnam. Een mix van Duke [Nukem] en Doom. Ik wil een blijvende indruk achterlaten op de wereld.”
– Uit het dagboek van Eric

Verdere voorbereidingen

Op 4 juli 1998 waren Eric en Dylan met wat andere vrienden aan het rondhangen bij een supermarkt. Medescholier Peter Maher besloot ook met wat vrienden naar dezelfde supermarkt te gaan. Op de parkeerplaats zag hij meerdere leeftijdsgenoten met lange zwarte jassen aan, waaronder dus Eric en Dylan. Er ontstond een akkefietje tussen Peter’s groep en die van Eric en Dylan. Toen Peter wegreed zag hij dat één van de tieners met een vuurwapen aan het rondzwaaien was. Een paar uur later kwam Peter de groep van Eric en Dylan weer tegen, dit keer bij een vuurwerkstand. Weer ontstond er een ruzie, maar dit keer haalde één van de tieners een mes tevoorschijn en een andere het vuurwapen. Vanwege de kleding die Eric en Dylan aan hadden dacht Peter dat Eric en Dylan lid waren van de Trench Coat Maffia, een clubje voor alternatievelingen op Columbine High School. Voor de duidelijkheid: Eric en Dylan waren hier niet lid van.

Later dat jaar – op 22 november – bezoeken Eric en Dylan de Tanner Gun Show in Denver als onderdeel van hun voorbereiding. Omdat ze beiden minderjarig waren konden ze niet zelf vuurwapens kopen. Daarom had Dylan een vriendin, de 18-jarige Robyn Anderson, meegenomen. Zij kocht op deze Gun Show drie vuurwapens die Eric en Dylan later hebben gebruikt tijdens het bloedbad. Via een collega van Blackjack Pizza waar de tieners werkten, kwamen ze aan andere vuurwapens.

Creativiteit

Begin 1999 ronden Eric en Dylan het juvenile diversion program en de woedetherapie af. Ze mochten er zelfs eerder mee stoppen vanwege hun goede gedrag. Achteraf gezien is het bekend dat Eric en Dylan meerdere gewelddadige video’s hebben gemaakt, de zogeheten Basement Tapes. Eind december 1998 hebben ze samen met andere scholieren een video gemaakt als opdracht voor het vak Economie. Ze moesten een bedrijf bedenken en presenteren hoe dit bedrijf zou werken. Ze bedachten een bedrijf waarmee scholieren wraak konden nemen op hun pestkoppen door het inschakelen van een huurmoordenaar. Ze noemden het bedrijf Revenge voor Hire , maar later werd het Hitman for Hire genoemd. Bij het presenteren van hun video werd het uiteraard als grap gezien. Ondanks het onderwerp kreeg de hele groep een 10. De docent had nog wel wat feedback: lose the language and it’s perfect.

Begin 1999 moest Eric een short story schrijven voor het van Creative writing. Hij schreef vanuit de eerste persoon over hoe de protagonist de lichamen van zijn kameraden op de vloer zag opstapelen. Ook Dylan schreef een opvallend verhaal voor hetzelfde vak. Hij schreef over een man die tijdens een killing spree scholieren van een universiteit vermoorde. De man werd omschreven als rond de 1 meter 90 lang, droeg een lange zwarte jas en was linkshandig. Deze omschrijvingen gingen ook voor Dylan zelf op. De docent neemt daarom contact op met zijn ouders, omdat de inhoud van het verhaal haar zorgen baren. Ze nam ook contact op met de mentor. Dylan claimde dat het maar een verhaal was, dat er niet teveel achter gezocht moest worden.

Freeze frame van de Basement Tapes (credit: telegraph.co.uk)

Weer meer rode vlaggen

Ondertussen had Eric ook weer een verhaal geschreven, dit keer vanuit het perspectief van een kogel dat werd afgevuurd. Het was schijnbaar een grappig verhaal dat goed werd opgevangen door zijn klas en docent. Toch heeft de docent ook contact opgenomen met zijn ouders, omdat zijn verhalen altijd gewelddadig waren. De docent had een afspraak met Eric’s vader en kwam er zo achter dat hij militair was en dat Eric ook het leger in wilde. Conclusie: Eric’s verhalen zijn een reflectie van zijn ambities, niets meer dan dat. Eric heeft contact gehad met een marinier over de mogelijkheid om zich aan te melden bij de marine, maar het schijnt dat hij vlak voor het bloedbad te horen heeft gekregen dat hij niet toegelaten kon worden omdat hij een anti-depressiva slikte.

Rond deze tijd – ergens in maart 1999 – schreven Eric en Dylan hun exacte plannen voor het bloedbad uit en maakten ze velen schetsen. Van de kleding die ze zouden dragen tot aan de wapens. Zo hadden ze al bedacht dat ze beiden opvallende t-shirts zouden dragen onder hun lange donkere jassen. Eric droeg tijdens het bloedbad een wit t-shirt waarop in zwarte letters de tekst ‘Natural selection’ stond. Dylan droeg een zwart t-shirt waarop in rode letters het woord ‘wrath’ stond.

Hun voorbereiding was dus erg nauwkeurig en alles werd goed gepland. Ook gingen ze natuurlijk door met oefenen. Niet alleen het bouwen van bommen, maar ook oefenen met schieten. Eric’s buren begonnen rond deze tijd te klagen over geluidsoverlast, alsof er veel glas werd gebroken en er een verbouwing aan de gang was. Ook zou Dylan’s auto vaak in de straat geparkeerd staan. Achteraf gezien waren ze toen ‘shrapnel’ (Nederlands: granaatscherven) aan het maken voor in hun bommen.

Vlak voor het bloedbad

Op 17 april was het eindejaars schoolfeest voor de ouderejaars. Dylan is hier samen met Robyn Anderson heen gegaan. Eric bleef thuis om films te kijken samen met Susan, een meisje die hij de avond ervoor had ontmoet. Tijdens het schoolfeest zijn meerdere posters waarmee het feest werd aangekondigd beklad. De 17 van de datum is doorgekrast en vervangen door 20. Later is aan overlevenden gevraagd hoe Dylan zich gedroeg op het schoolfeest en volgens hen was hij erg optimistisch.

Op 19 april schreef Dylan de laatste acht pagina’s in zijn dagboek. Hij schreef hoe zijn en Eric’s judgement day moeilijk zal zijn om te verwezenlijken. Verder spreekt hij zijn opwinding uit over de gebeurtenis die de dag erna zal plaatsvinden en schreef hij dat hij ernaar uit keek om te sterven. Op de laatste pagina heeft hij het exacte tijdsschema van de geplande aanval uitgeschreven. Eric liet de ochtend van het bloedbad een micro cassette tape achter op de keukentafel getiteld “Nixon”. De tape is vermoedelijk rond half 3 ’s nachts opgenomen. Op de tape is te horen dat Eric zegt dat mensen door hem zullen sterven en dat het een dag zal zijn die nooit vergeten zal worden.

Op de dag zelf

Op 20 april – voordat het bloedbad begon – had Brooks Brown al door dat Eric afwezig was. Ze hadden namelijk een belangrijke toets voor Filosofie. Aangezien Eric zijn schoolwerk erg serieus nam, was zijn afwezigheid bij deze toets opvallend. Na de toets ging Broos naar buiten om een sigaretje te roken en was hij aan het overwegen om eerder naar huis te gaan. Tijdens het roken kwam hij Eric tegen, die tegen hem zei dat hij de school moest verlaten omdat Eric hem nu weer mag. Eric en Brooks hadden het namelijk drie maanden eerder – in januari – weer goed gemaakt. Er wordt gedacht dat dit is waarom Eric Brooks adviseerde naar huis te gaan, maar Brooks moeder denkt dat Eric Brooks niet heeft neergeschoten omdat dat het plan in de war zou schoppen. Dan hadden mensen eerder doorgehad wat er aan de hand was. Brooks volgde overigens Eric’s advies op en is is direct na de ontmoeting weggelopen van de campus.

Het bloedbad op Columbine High School had dus eigenlijk een bomaanslag moeten zijn. De tieners hebben daarom enorm veel geoefend met het maken van bommen en volgens hun originele plan zouden deze bommen enorm veel doden opleveren. Ze hebben alleen een cruciale fout gemaakt. Dankzij Eric’s website weten we nu dat hij en Dylan het boek The Anarchist Cookbook uit 1971 hebben gebruikt als instructies voor het maken van bommen. Wat zij waarschijnlijk niet wisten is dat de informatie in dit boek niet betrouwbaar is. Ook hebben ze een inschattingsfout gemaakt qua hoe zwaar de explosieven moesten zijn die zij nodig hadden voor het succes van hun aanslag. Ze konden zulke zware explosieven namelijk niet testen zonder dat dit op zou vallen, waardoor hun explosieven minder krachtig bleken te zijn dan gehoopt.

Er wordt gedacht dat de tieners bewust voor 20 april hebben gekozen omdat dit de geboortedag is van Adolf Hitler. Het schijnt dat ze de aanslag eigen de dag ervoor wilden plegen, op 19 april. Dan was het exact 4 jaar na de bomaanslag in Oklahoma City geweest, wat een grote inspiratiebron voor hun is geweest.

Theorie van de FBI

Over het ware motief voor het bloedbad kunnen we alleen maar speculeren. De FBI concludeert dat beide tieners last hadden van mentale stoornissen. Zo zou Eric een klinische psychopaat zijn en Dylan depressief. Dr. Wayne Fuselier – die ging over het onderzoek naar het bloedbad – zei hier later over dat hij dacht dat Eric naar school ging om te moorden en het hem niet uitmaakte of hij dood ging, terwijl Dylan naar school gingen om te sterven en het hem niet uitmaakte of anderen ook dood gingen.

Deze theorie is overgenomen door Dave Cullen, de schrijver van het boek Columbine uit 2009. Hierin wordt Eric omschreven als het grote brein achter het plan die vanwege zijn meerderwaardigheidscomplex hoopte de wereld te kunnen laten zien hoe superieur hij wel niet was. Dylan daarentegen was een meeloper die zijn leven wilde eindigen. Er is veel kritiek op deze theorie. Zo wordt aangedragen dat het Dylan was die als eerste schreef over een killing spree in zijn dagboek. Ook was Eric net als Dylan depressief, vandaar dat hij ook anti depressiva voorgeschreven had gekregen van zijn dokter.

Media-aandacht en invloed

Columbine wordt nog steeds gezien als de ‘school shooting der school shootings’ ondanks dat er vóór en na dit bloedbad veel andere school shootings hebben plaatsgevonden. Waarschijnlijk speelt de sensationele media-aandacht die het kreeg hier een grote rol bij. Direct na het bloedbad werden er meer dan 40 speciale nieuwssegmenten uitgezonden. CNN en Fox News scoorden historisch hoge ratings en in de New York Times verscheen elke dag voor bijna twee welken wel iets over Columbine op de voorpagina. De aandacht ging destijds vooral naar de daders en minder naar de slachtoffers. Dit komt ook omdat Eric Harris een online manifesto achter heeft gelaten en hij en Dylan Klebold meerdere video’s hebben gemaakt die later zijn verspreid.

Vóór Columbine was er nog geen zogenaamd script voor schoolshooters om te volgen. Doordat het bloedbad gebeurde in een tijd dat het internet steeds gebruikelijker werd en daardoor media en andere informatie makkelijker gedeeld konden worden, is het ook moeilijker om te vergeten. Sinds Columbine zijn er wereldwijd ruim 40 schietpartijen geweest waarvan de daders geïnspireerd waren door Eric Harris en Dylan Klebold. Zo ook Tristan van der Vlis, die op 9 april 2011 zeven mensen doodschoot in een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn. Tristan had zo’n 18 uur online besteed aan het Columbine bloedbad.

Meer aandacht voor de slachtoffers

Gelukkig heeft de media sindsdien geleerd minder aandacht te besteden aan de daders van massamoorden en meer aan de slachtoffers. Dit zagen we dan ook bij de meer recente schietpartijen in de Verenigde Staten. Natuurlijk zal een fascinatie voor de daders altijd blijven bestaan, maar ze moeten niet worden verheerlijkt – door bijvoorbeeld de media – waardoor ze een inspiratiebron kunnen zijn voor anderen. Eric Harris heeft namelijk zijn doel bereikt: 20 april 1999 is inderdaad een dag die niet snel zal worden vergeten.

Daarom wil ik eindigen met één van de slachtoffers, Austin Eubanks. Austin was in de bibliotheek toen het bloedbad plaatsvond. Hij heeft zijn goede vriend Corey DePooter voor zijn ogen zien sterven en raakte zelf ook gewond, maar overleefde het. Een paar weken na Columbine raakte hij verslaafd aan oxycodon, maar later aan heroïne. Rond 2011 lukte het hem om clean te worden en werd hij een motiverende spreker om anderen te helpen. In 2019 is hij overleden aan een overdosis heroïne. Austin heeft sinds Columbine de rest van zijn leven last gehad van de traumatische gebeurtenis. Hij heeft het overleefd, maar het heeft veel kapot gemaakt. En dat is iets wat wij níet uit het oog mogen verliezen.

Gebruikte bronnen

Columbine – The Big Picture (NationSquid, 2018), te zien via youtu.be/6xhd3L46Yek.
Columbine – A New World (NationSquid, 2019), te zien via youtu.be/DncwEqrUaow.
Columbine Massacre (The Final Report, 2007), te zien via youtu.be/U5QG-I9Ced0.
Former Columbine scholier reflects on killers’ red flags (Rocky Mountains PBS, 2019), te zien via youtu.be/Fll2l_LwsC8.
Lessons from Columbine About School Shootings and Media Misinformation (Retro Report, 2015), te zien via youtu.be/npE9FKcG5hs.
Murder at Columbine High School (Real Crime, 2019), te zien via youtu.be/D9mUpUHk3nE.