De zusters bespreken het favoriete speelgoed van menig kind: poppen! En dan niet normale poppen, maar drie enge poppen met sinistere bedoelingen: Annabelle, Harold en Robert. Ondanks dat – volgens Evelien – alle poppen eng zijn, schijnen deze drie écht bezeten of vervloekt te zijn. Ben jij ook zo dól(l) op poppen? Dan is deze popcast aflevering echt wat voor jou!

Muziek: Netherworld Shanty en Come Play With Me van Kevin MacLeod.

• 

Annabelle

Het begint met een cadeau..

In 1970 kocht een moeder een oude ‘Raggedy Ann’ pop – een lappenpop – in een hobbywinkel. Het was een cadeau voor haar dochter Donna (of volgens sommige bronnen Deirdre), die druk bezig was met afstuderen als verpleegkundige. Donna woonde in een klein appartementje met haar huisgenoot Angie, ook een verpleegkundige in opleiding. Donna was erg blij met het cadeau van haar moeder en plaatste de pop op haar bed, maar al binnen een paar dagen merkte zowel Donna als Angie dat er iets niet klopte. Het leek wel alsof de pop zich kon verplaatsen. Het begon met kleine bewegingen, zoals een verandering in positie. Naarmate de tijd verstreek leek de pop zich steeds meer te verplaatsen. Zo troffen Donna en Angie de pop bij thuiskomst vaak in een andere kamer aan dan ze het hadden achtergelaten. De deuren van de kamers waren dicht, dus hoe kon de pop deze openen? Soms werd de pop gevonden met gekruiste benen en haar armen over elkaar, andere keren stond ze rechtop. Al snel bleef het niet alleen bij verplaatsingen of bewegingen. Ongeveer een maand nadat de vreemde gebeurtenissen begonnen, vonden Donna en Angie briefjes met teksten als “help ons” en “help Lou” in hun appartement. Deze briefjes waren geschreven op perkament in een kinderlijk handschrift. Opvallend, want Donna en Angie hadden geen perkament in huis liggen.

Op een avond kwam Donna thuis en zag ze dat de pop weer was verplaatst, dit keer naar haar bed. Dit gebeurde natuurlijk wel vaker, maar toch had Donna er een extra vreemd gevoel bij. Ze besloot daarom om de pop grondig te inspecteren. Op de handen en de borst van de pop zat plotseling iets wat leek op bloed. Uit angst besloot ze om – in overleg met Angie – hulp te zoeken. Omdat Donna en Angie niet goed wisten bij wie ze het beste terecht konden, namen ze contact op met een medium. Het medium besloot dat het tijd was voor een seance en kwam daarvoor bij hen thuis. Tijdens de seance werd er contact gelegd met de geest van Annabelle Higgins, een jong meisje die woonde op het terrein waar nu het appartementencomplex stond waarin Donna en Angie woonden. Ze was slechts 7 jaar oud toen haar levenloze lichaam werd gevonden op het veld waarop later de appartementen zijn gebouwd. Annabelle vertelde het medium dat ze zich veilig voelde bij Donna en Angie, en graag bij hun wilde blijven. Donna voelde sympathie voor de geest van het jonge meisje en gaf haar daarom toestemming om zich te vestigen in de lappenpop. Alleen was Annabelle niet wie ze pretendeerde te zijn. 

Het gevaar neemt toe

In de briefjes die Donna en Angie hadden gevonden in hun appartement werd er wel eens verwezen naar Lou, een goede vriend van hun. Hij was erbij toen Donna de pop mee had genomen naar huis en het een plekje op haar bed had gegeven. Vanaf het begin af aan vertrouwde hij de pop al niet en waarschuwde hij Donna dat het gevaarlijk was en ze het weg moest gooien. Donna had inmiddels een band met de pop opgebouwd vanwege Annabelle Higgins en luisterde daarom niet naar Lou’s waarschuwingen. Hoe kon de geest van een jong meisje nou gevaarlijk zijn? Op een nacht werd Lou in paniek wakker uit een diepe slaap. Hij had voor de zoveelste keer dezelfde nachtmerrie gehad, maar dit keer was het toch anders. Hij voelde dat hij wakker was, maar kon zich niet bewegen. Hij kon nog wel om zich heen kijken, maar zag niks vreemds. To t hij naar het einde van zijn bed keek, want daar stond Annabelle. De pop bewoog zich langs zijn benen richting zijn borstkast en begon hem te wurgen. Lou snakte naar adem, maar was nog steeds verlamd. Na een tijdje verloor hij zijn bewustzijn. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, was hij ervan overtuigd dat het geen droom was geweest. 

Op een dag was Lou met Angie in het appartement. De volgende dag gingen ze op een roadtrip en daarvoor moesten ze nog de laatste voorbereidingen doornemen. Het appartement was akelig stil tot ze plotseling ritselende geluiden uit Donna’s kamer hoorden komen, alsof er iemand had ingebroken. Lou sloop zachtjes richting Donna’s slaapkamer en wachtte tot het weer stil was voordat hij naar binnen ging en de lampen aan deed. De kamer was leeg en er waren geen sporen van inbraak aanwezig. Alleen Annabelle lag in een hoek op de grond. Toen Lou op haar afliep kreeg hij het voel alsof er iemand achter hem stond. Hij draaide zich om, maar er stond niemand. Ineens werd hij door iets aangevallen en greep hij naar zijn borst. Zijn shirt zat vol bloedvlekken en op zijn borst zaten zeven grote krassen: drie verticaal en vier horizontaal. Alle zeven voelden heet aan, alsof het brandwonden waren. De verwondingen genazen erg snel: na twee dagen was er niks meer te zien. 

Professionele hulp

Na wat er met Lou was gebeurd moest ook Donna toegeven dat de zogenaamde geest van Annabelle waarschijnlijk iets demonisch was. Ze besloot een deskundige in te schakelen en nam daarom contact op met een priester, Father Hegan. Father Hegan nam vervolgens contact op met Father Cooke, die vervolgens Ed en Lorraine Warren inschakelde. De Warrens waren bekende Amerikaanse paranormale onderzoekers en deze zaak lag precies in hun straatje. Daarom namen zij direct contact op met Donna. Nadat ze Donna, Angie en Lou hadden gesproken concludeerden zij dat de pop zelf niet bezeten was, maar werd gemanipuleerd door iets onmenselijks. Objecten kunnen namelijk – in tegenstelling tot mensen – niet bezeten worden door geesten. Een boze oftewel demonische geest kan dit dan wel weer. Het was dan ook een demonische geest die de illusie creëerde dat de pop leefde, in de hoop dat het aandacht zou krijgen. Uiteraard heeft dit plan gewerkt. Het ging daarna stapsgewijs te werk, met als uiteindelijke doel dat één van de mensen in het appartement bezeten zou worden. 

Volgens de Warrens was dit doel geslaagd als de gebeurtenissen nog zo’n twee of drie weken door waren gegaan. Dan had de demon één van de inwoners bezeten of verwond of, in het ergste geval, gedood. De Warrens concludeerden aan het einde van hun onderzoek dat het appartement gereinigd moest worden door middel van een exorcisme. Dit werd uitgevoerd door Father Cooke, ondanks dat hij zich er niet prettig bij voelde. Nadat de Warrens er van overtuigd waren dat de demon was uitgedreven namen zij op Donna’s verzoek en als extra voorzorgsmaatregel bij hun vertrek de lappenpop met zich mee. Better safe than sorry.

• 

• 

Een nieuwe thuis

Ed plaatste de pop op de achterbank in hun auto en besloot dat hij niet op de snelweg zou rijden als de demon nog steeds gelinkt was aan de pop. Blijkbaar klopte zijn voorgevoel, want al kort na vertrek kregen ze het gevoel alsof ze het doelwit waren van iemands wrede haat. Bij elke gevaarlijke bocht zwenkte de auto om vervolgens plots te stoppen, waardoor de stuurbekrachtiging en de remmen het begaven. Meerdere keren dreigden ze een aanrijding te veroorzaken. Ed wist uit zijn tas op de achterbank een flesje wijwater tevoorschijn te halen en dompelde de pop hiermee onder terwijl hij er een kruisteken overheen maakte. De gebeurtenissen hielden hierna meteen op en de Warrens wisten veilig thuis te komen. Eenmaal thuis plaatste Ed de pop in een stoel naast zijn bureau. In het begin begon het een paar keer te zweven, maar daarna leek het rustiger te worden. Dit was niet voor lang, want in de weken daarop begon de pop in verschillende kamers van het huis op te duiken. Zelfs toen de Warren’s de pop opsloten in een apart kantoorgebouw wist het haar weg terug te vinden naar het huis. Bij thuiskomst troffen Ed en Lorraine het dan in Ed’s luie stoel aan.

Wanneer geestelijken – zoals priesters – bij het echtpaar op bezoek kwamen toonde de pop schijnbaar een openlijke haat voor hen. Zo kwam Father Bradford, een katholieke exorcist, een keer op bezoek bij de Warrens. Toen hij de pop in de stoel zag zitten, pakte hij het op en zei: “Je bent gewoon een lappenpop, Annabelle, je kunt niemand pijn doen”, en gooide het terug in de stoel. Waarop Ed vervolgens zei: “Dat is een ding dat je beter niet kunt zeggen”. Toen Father Bradford een uur later weer vetrok drong Lorraine erop aan dat hij voorzichtig moest rijden en hen moest bellen wanneer hij weer thuis was. Lorraine voelde namelijk al aan dat er wat mis zou gaan, maar kon de priester niet tegenhouden om weg te gaan. Een paar uur later belde Father Bradford de Warrens en vertelde hij dat zijn remmen het hadden begeven toen hij een druk kruispunt moest oversteken. Hij was betrokken bij een bijna dodelijk ongeval waarbij zijn auto in de prak is gereden. Achteraf gezien was dit slechts één van zulke gebeurtenissen die zich ook de jaren erna hebben voorgedaan.

In het museum

De Warrens lieten een speciale kist bouwen waarin Annabelle tot op de dag van vandaag verblijft. Ze was tot ergens in 2019 te bezichtigen in het Occult Museum in Monroe, Connecticut, toen het museum moest sluiten wegens het overtreden van een bestemmingsplan. Annabelle zit wel nog steeds veilig opgesloten in haar kist, want sinds ze hierin is geplaatst lijkt ze niet meer te verplaatsen of bewegen. Wel wordt gedacht dat ze verantwoordelijk is voor de dood van een jongen die met zijn vriendin het museum bezocht. Nadat Ed hem het verhaal over de pop had verteld, liep de jongen naar de kist en begon erop de bonzen. Hij stond erop dat als de pop mensen krassen kon geven, hij ook gekrast wilde worden. Ed zei tegen hem: “Zoon, je moet weg” en zetten hem uit het museum. Onderweg naar huis maakten de jongen en zijn vriendin de pop belachelijk. Plotseling verloor de jongen de controle over de motor waarop ze reden en klapte frontaal op een boom. De jongen was opslag dood, maar zijn vriendin overleefde het. Ze heeft ruim een jaar in het ziekenhuis gelezen. Toen het meisje werd gevraagd wat er was gebeurd, legde ze uit dat ze de pop belachelijk maakten toen haar vriend de controle over de motor verloor. Ed waarschuwt daarom dat je het kwaad niet moet uitdagen, want niemand is machtiger dan Satan. 

Vorig jaar – in augustus 2020 – werd gedacht dat Annabelle was ontsnapt uit haar kist in het museum. Grote paniek natuurlijk, maar het bleek slechts om een fout in de vertaling van een Chinees artikel over actrice Annabelle Wallis te gaan. Het artikel ging het voornamelijk over haar destijds nieuwe film met Tom Cruise, The Mummy, maar ze praatte ook over de film Annabelle uit 2014 waarin ze hoofdrol had.

• 

• 

De Warrens

De Warrens spelen een grote rol in deze paranormale zaak en het is niet de eerste keer dat ze worden genoemd in een aflevering van ons. Ze kwamen ook kort voorbij in onze aflevering over de Enfield Poltergeist. Het stel richtte in 1952 de New England Society for Psychic Research op en heeft sindsdien veel kritiek gekregen op hun paranormale onderzoeken. Ze werden door Steve Novella en Perry DeAngelis van de New England Skeptical Society in een interview met de Connecticut Post in 1997 omschreven als een vriendelijk stel, maar hun beweringen over demonen en geesten zouden niet waar zijn. In het beste geval zouden ze onbelangrijke spookverhalen vertellen, maar in het slechtste geval waren het gevaarlijke oplichters.

Harold the Doll

De oorsprong

Het verhaal van Harold the Doll begint met een advertentie op het bekende online handelsplatform eBay.com. Hier werd Harold in 2003 voor het eerst te koop aangeboden. Het schijnt dat hij de eerste bezeten pop is die te koop is aangeboden via deze website. In de advertentie schreef de verkoper dat hij Harold voor 20 dollar op de kop getikt op een kleine rommelmarkt in Webster, Florida. Hij schreef dat hij pas laat op de rommelmarkt aankwam, toen het al bijna was afgelopen. Hij zag toen een oude man een pop in een doos stoppen en vond de pop er wel interessant uitzien. Hij stapte daarom op de oude man af en vroeg of hij de pop mocht bekijken. De oude man vertelde hem dat hij deze pop niet moet willen bekijken, waarop de eBay verkoper vroeg hoeveel geld de man voor de pop wilde hebben. De man werd zichtbaar emotioneel toen hij begon uit te leggen dat de pop erg oud was en van zijn zoontje is geweest. Hij had de pop namelijk gekocht voor de geboorte van zijn zoon, maar helaas kwam zijn zoon een paar jaar later te overlijden. De oude man heeft de pop ruim 60 jaar in zijn schuur bewaard. Hij was eigenlijk niet van plan om de pop mee te nemen naar de rommelmarkt, maar besloot dat het tijd was om te pop naar buiten te brengen. De man sloot zijn verhaal af met dat hij graag 20 dollar voor de pop wilde hebben. De eBay verkoper ging akkoord, deed de pop in zijn tas en liep ermee weg.

Toen de eBay verkoper halverwege de rommelmarkt was kwam de oude man, zichtbaar buiten adem, achter hem aangerend. De oude man vond namelijk dat hij de eBay verkoper niet zonder waarschuwing de pop mee kon geven. De reden dat de pop al die jaren in zijn schuur had gelegen was omdat het voor een griezelige aanwezigheid zorgde in zijn huis nadat zijn zoontje was gestorven. Volgens de man hoorde hij en zijn vrouw de pop huilen en zingen vanuit de slaapkamer van hun zoon. Elke keer wanneer ze in de slaapkamer gingen kijken waar het geluid vandaan kwam vonden ze niks behalve de pop. Toen ook andere rare dingen gebeurden in het huis en de oude man de priester hierover inlichtte, zei de priester dat hij de pop moest verbanden. De oude man heeft dit meerdere keren geprobeerd, maar het lukte maar niet om de pop te verbanden. Dit was de reden waarom de pop er zo versleten uitziet.

Vervloekt

De eBay verkoper nam de waarschuwing van de man niet al te serieus en zei hem dat het oké was. Dat was tot hij thuiskwam, want toen begon ook bij hem thuis het te spoken. Binnen twee dagen ging zijn kat dood, verliet zijn vriendin hem voor een ander en kreeg hij spontaan migraine aanvallen. Een week later begon hij het gehuil en gelach van kinderen te horen, het leek uit zijn kelder te komen. Elke keer als hij ging kijken vond hij uiteraard niks. De verkoper schreef verder in de advertentie dat hij de pop het afgelopen anderhalf jaar had bewaard in een kist van gordeldier in zijn kelder. Hij schreef ook dat hij ervan overtuigd was dat de pop vervloekt is. Hij beweerde dat de pop, soms als hij het aanraakte, een hartslag leek te hebben. Verder schreef hij dat de pop ongeveer 53 centimeter lang is en de ogen sluiten wanneer het wordt neergelegd. Hij sloot de advertentie af met het verzoek dat bieders éérst vragen aan hem zouden stellen over de pop, vóórdat ze erop gingen bieden. Ook wees hij bieders erop dat retourneren niet mogelijk was. 

Sindsdien is Harold vaak van eigenaar gewisseld. Elke keer wanneer iemand hem kocht was dit voor korte duur. De eigenaren beweerden dat ze door de pop werden geterroriseerd. Ook zij hoorden het kinderlijke gelach en gehuil uit de pop komen. Sommigen beweerden daarnaast door de pop te zijn gebeten en gekrast. Anderen beweerden dat de pop hun leven een negatieve wending had gegeven. Uiteindelijk kwam de pop in 2004 terecht bij Anthony Quinata.

Anthony Quinata

Anthony kocht de pop tegelijkertijd met verschillende andere bezeten voorwerpen. Hij hoopte een boek te kunnen schrijven over zijn ervaring met dit soort voorwerpen. De vrouw die hem – weer via eBay – de pop verkocht was bezorgd over zijn veiligheid. Ze waarschuwde hem dat de pop niet bezeten was, maar vervloekt was. Dit was voor hem geen probleem, want de pop intrigeerde hem. Meteen nadat de pop bij hem werd bezorgd pakte hij een EMF meter – een elektromagnetische stralingsmeter – in de hoop dat dit zou aanwijzen dat de pop bezeten is. Alleen bewoog de naald van de meter niet, het gaf geen kik. Hij probeerde daarna om met een audiorecorder bandstemmen op te nemen, ook wel EVP of Electronic Voice Phenomenon genoemd. Ook dit leverde niks op. Desondanks plaatste hij een kruis en een flesje wijwater bij de pop in de doos, want ja.. Better safe than sorry. 

Een paar dagen later besloot Anthony de pop mee te nemen naar een vriendin, April, die ervaring heeft met het paranormale. Deze meeting heeft hij met een EVP recorder opgenomen. Toen hij eenmaal thuis de audio-opname terugluisterde schrok hij van wat hij hoorde: “Shut up, bitch!” en “I’m going to kill you, bitch!”. Hij wist niet zo goed wat hij ervan moest maken en wilde graag verder onderzoek doen door de hulp van andere mediums in te schakelen, maar inmiddels had iedereen al over de pop gehoord. Hij besloot daarom de pop een tijdlang op te bergen, tot het in het geheugen van anderen was weggezakt. 

• 

• 

Ghost Adventures

Acht jaar later, in 2013, haalde hij de pop weer tevoorschijn. Hij besloot toen foto’s van de pop op internet te plaatsen, wat veel reacties op leverde. Mensen beweerden dat zij spontaan duizelig werden of hoofdpijn kregen bij het zien van de foto’s. Via via kwam Anthony in contact met Zak Bagans van Ghost Adventures, een paranormale reality tv-serie. De Ghost Adventures crew wilde de pop meenemen naar La Isla de las Muñecas, een eiland gelegen ten zuiden van Mexico-Stad in Mexico. Dit eiland hangt vol met poppen en het schijnt er te spoken. Anthony waarschuwde hen voorzichtig te zijn met de pop, aangezien de linkerarm nog amper eraan vast zat.

Tijdens het filmen ontdekte Zak Bagans – de host van de show – al snel drie kleine blauwe plekken, die verdacht veel leken op de vingerafdrukken van een kind, op zijn eigen linkerarm. Ze besloten de pop mee te nemen naar een medium in de buurt van het eiland. Dit medium bevestigde dat de pop bezeten was. Ze beweerde dat er meerdere geesten verbonden waren aan de pop, waaronder die van een gevaarlijke mentaal instabiele vrouw die iedereen die in de buurt van de pop kwam kwaad zou doen. Nadat de aflevering van Ghost Adventures was uitgezonden kreeg Anthony weer veel reacties binnen over de pop. Weer beweerden mensen hoofdpijn te hebben gekregen en voelden ze Harold’s aanwezigheid in hun buurt. 

De Ghost Adventures aflevering over La Isla de las Muñecas kan je hier bekijken.

De naam Harold

Anderen waren op zoek naar meer informatie over de pop en hoopten dat Anthony hun kon helpen. Één van deze mensen was een Australische vrouw wiens 6-jarige autistische zoontje Vincent een tekening had gemaakt van Harold. Volgens Vincent wilden de kinderen naar buiten, de zon in, maar liet de ‘black blob’ dit niet toe. Anthony heeft daarna een jaar lang contact gehad met Vincent en is zo meer te weten te komen over Harold. Zo beweerde Vincent dat er in totaal vier geesten in de pop zaten: een man genaamd Harold, de twee nichtjes van deze man en een onbekende jongen. Daarnaast zou de pop ook bezeten worden door een demon. Volgens Anthony wordt de pop niet bezeten door de demon, maar is de demon de eigenaar van de pop.

De pop schijnt meerdere mensen het volgende te hebben aangedaan:

• Een vrouw die slechte dingen over Harold had gezegd begon daarna spontaan bloed op te hoesten.
• Anderen zijn geknepen of bekrast door de pop, of kregen spontaan hoofdpijn.
• Twee mannen hebben na het bekijken van de Ghost Adventures aflevering de pop uitgelachen: de één kreeg iets aan zijn strottenhoofd, de ander kreeg ineens hevige buikpijn.
• Anderen beweerden dat ze last kregen van verschrikkelijke nachtmerries nadat ze een foto van de pop hadden gezien.
• Een voormalige eigenaar van Harold beweerde dat twee mensen die ze kende zijn gestorven door Harold’s toedoen.

Gevaarlijk

Ondanks dat Harold schijnbaar gevaarlijk was, weerhield dit Anthony er niet van om met Harold op pad te gaan. Hij werd door een vriendin uitgenodigd voor een Paranormal 101 les die zij gaf. Hier nam hij de pop mee naartoe. De studenten vonden Harold natuurlijk ontzettend interessant, maar aan het einde van de klas hadden vier van de acht studenten last van een knallende hoofdpijn. Diezelfde avond werd ook Anthony aangevallen. Hij had een black-out gekregen in de badkamer. Hij werd daarna wakker op de vloer met zijn hoofd op de rand van de badkuip. Hij had last van een ondraaglijke pijn in zijn borst, die eruit leek te stralen. Het was zo sterk dat hij dacht dat hij een hartaanval had. Hij pakte zijn telefoon met de intentie om 911 te bellen, maar bedacht zich dat dit niks op zou leveren. Het was tenslotte een demonische aanval, niet iets medisch. In plaats daarvan stuurde hij zijn vriendin een berichtje met de vraag om voor hem te bidden. 

Ondanks alle negativiteit die de pop met zich meebrengt is Anthony Quinata nog steeds de huidige eigenaar van Harold the Doll. Volgens Anthony, andere mediums en paranormale onderzoekers is Harold – net als Annabelle – bezeten door iets dat niet menselijk is, iets demonisch dus. Mocht je tijdens het horen [of na het lezen] van dit verhaal spontaan last hebben gekregen van hoofdpijn, hartkloppingen of misselijk zijn geworden, dan ben je dus niet de enige. Zoals ik net al vertelde schijnt dit vaker te gebeuren wanneer mensen het verhaal over Harold te horen krijgen of erover lezen. Laat het ons weten als dit het geval is! Ik ben namelijk benieuwd of dit daadwerkelijk iets is dat gebeurd. 

Robert the Doll

Weer een cadeau..

Het verhaal begint met Robert Eugene Otto, een jongetje van een jaar of 8 die Gene werd genoemd door zijn familie. Hij kreeg in 1903 de pop cadeau. De pop was met de hand gemaakt door de Steiff Company en is een echte one-of-a-kind, behoorlijk uniek dus. Hij is ongeveer één meter lang, heeft kraaloogjes, is gevuld met houtwol en gekleed in een matrozenpakje. Het lijkt alsof zijn gezicht onder de littekens zit en hij heeft altijd een knuffelhondje vast. Het is niet helemaal duidelijk wie de pop cadeau heeft gegeven. Volgens sommige bronnen heeft Gene de pop gekregen van zijn opa, die het voor hem heeft gekocht tijdens een reis naar Duitsland. Volgens andere bronnen heeft Gene de pop gekregen van een dienstmeisje die voodoo uitoefende en de pop gebruikte als manier om wraak te nemen, omdat de familie Otto haar zou hebben misbruikt.

Waarschijnlijk heeft Gene de pop van zijn opa cadeau heeft gekregen. Volgens een Steiff Company kenner is het nooit de bedoeling geweest om de pop te verkopen als speelgoed. Het zou zijn gemaakt als decor voor een etalage van clowns en narren. Van oorsprong had de pop dan ook helemaal geen matrozenpakje aan. Waarschijnlijk was dit een kostuum dat Gene als klein kind zelf droeg. Wie de pop dan ook aan Gene heeft gegeven, hij was er dol op. Zo dol, dat hij de pop zijn eigen naam gaf: Robert.

• 

• 

Vreemde gebeurtenissen

Gene en Robert werden meteen de beste vrienden. Ze waren onafscheidelijk: Gene nam de pop overal mee naartoe. Hij praatte over de pop alsof het een levend persoon was. Het schijnt dat de familie Otto en hun bedienden vaak hoorden hoe Gene op zijn slaapkamer hele gesprekken voerde in verschillende stemmen. Ook werden ze ’s nachts regelmatig wakker van Gene’s geschreeuw. Wanneer ze gingen kijken troffen ze hem aan in zijn bed. Hij was dan doodsbang en zijn kamer was een zooitje. Gene gaf Robert de schuld van de staat van zijn slaapkamer, terwijl Robert vanuit het voeteinde van het bed naar Gene keek.

Al snel dook er verminkt speelgoed op in het huis en gebeurden er andere mysterieuze dingen rondom het huis. Telkens als er iets gebeurde riep Gene: “Robert did it!”. Hoewel zijn familieleden hem niet persé geloofden, hoorden ze Robert’s griezelige gegiechel door het huis. Voorbijgangers beweerden dat ze de pop van raam naar raam hebben zien bewegen. Uiteindelijk werd Robert naar de zolder verplaatst, waar hij een aantal jaren verbleef. De vreemde gebeurtenissen stopte hiermee niet, want de familie bleef midden in de nacht Robert’s gegiechel horen. Daarnaast konden ze vanuit het bovenste gedeelte van het huis zijn voetstappen horen in ruimtes die verder leeg waren. 

Robert leeft voort

Na de dood van zijn ouders erfde Gene het grote herenhuis van zijn familie in Key West, Florida. Gene besloot Robert van zolder te halen en zette hem weer terug in zijn oude slaapkamer, een torenkamer op de tweede verdieping. Tegen deze tijd was Gene werkzaam als kunstenaar. Het schijnt dat Gene dagenlang alleen doorbracht in zijn grote huis, al schilderend met zijn oude vriend Robert. Gene bleef niet voor altijd alleen, want hij ontmoette een vrouw met wie hij trouwde. Annette, Gene’s vrouw, had schijnbaar een hekel aan Robert en zou hem weer hebben verbannen naar de zolder. Er gaan geruchten rond dat Annette hierna zou zijn overleden aan “krankzinnigheid”. Hoe dan ook, Robert was hier niet van gediend en eiste Gene’s oude torenkamer op vanwege het uitzicht op de straat. Het schijnt dat Gene de rest van zijn leven heeft doorgebracht in deze kamer – schilderend en pratend met zijn pop – tot aan zijn dood in 1974. 

Na zijn dood kocht Myrtle Reuter het huis van Gene en nam daarmee ook Robert over. Al snel bevestigde zij de verhalen die rondgingen over Robert. Ook zij trof de pop vaak op een hele andere plek aan dan waar ze het had achtergelaten. Ook mensen die bij haar op visite kwamen beweerden dat ze de pop plotseling zagen verschijnen om vervolgens weer te verdwijnen. Ook beweerde Myrtle dat de toch al wat griezelige uitdrukking op Roberts gezicht nog enger werd als iemand zich negatieve opmerkingen maakte over Gene. Myrtle doneerde Robert in 1994 aan het Fort East Martello Museum in Key West, Florida. Hier verblijft hij tot op de dag van vandaag nog steeds. 

In het museum

Net als Annabelle zit ook Robert veilig opgesloten in een speciale vitrinekast. Ofja, veilig. Medewerkers van het museum beweren dat ze Robert in verschillende posities aantreffen in zijn kast, ’s nachts voetstappen horen en dan Robert’s uitdrukking uit het niets kan veranderen van neutraal naar boos. Daarnaast haalt hij nog steeds lelijke streken uit. Sinds hij in het museum te zien is heeft hij alleen nog maar meer aandacht gekregen, mede dankzij televisie en het internet. Dit levert ook meteen een hele hoop bezoekers op, die allemaal de volgende instructies krijgen: spreek hem op een beleefde manier aan, vraag om zijn toestemming om te fotograferen en behandel hem met respect.

In de buurt van Robert’s kast zijn veel brieven te vinden van bezoekers die hun excuses aanbieden voor hoe ze zich hebben gedragen bij hun bezoek aan het museum. Ze beweren dat ze sindsdien nare dingen hebben meegemaakt, zoals ongelukken, relaties die stukliepen, of zelfs een ziekte of sterfgeval in de familie. In deze brieven wordt gesmeekt om vergiffenis en wordt Robert gevraagd om een eventuele ‘hex’ te verwijderen. Robert ontvang gemiddeld drie van zulke brieven per dag en heeft er inmiddels ruim 1.000 ontvangen.

In tegenstelling tot Annabelle en Harold is Robert niet demonisch, maar eerder ondeugend. Wat – zoals blijkt uit dit verhaal – ook gevaarlijk kan zijn. Maar toch is het opvallend dat zowel Annabelle als Harold gemanipuleerd worden door een demon. Schijnbaar is dit omdat poppen een bepaalde kinderlijke onschuld over zich heen hebben. Hierdoor zouden mensen sneller geneigd zijn om te geloven dat wanneer een pop bezeten is, dit is door de geest van een onschuldig kind. Op die manier weet de demon iemands vertrouwen te winnen, wat bij Annabelle ook duidelijk het geval zou zijn geweest. 

• 

• 

Waarom poppen eng zijn

De reden dat we poppen griezelig vinden is omdat ze er menselijk uitzien, maar we weten dat ze niet menselijk zijn. Ons brein is gemaakt om gezichten te lezen voor belangrijke informatie over intenties, emoties en mogelijke bedreigingen. We zijn er zo op ingesteld om gezichten te zien, dat we ze overal zien: in vieze ramen, wolken, vlekken, enzovoorts. Ondanks dat we weten dat een pop waarschijnlijk geen bedreiging vormt, gaat het zien van een gezicht dat er menselijk uit ziet maar dit niet is gaat in tegen ons meest basale menselijke instinct. Poppen zenden nou eenmaal sociale signalen uit en die roepen – doorgaans afhankelijk van de pop – een positieve of negatieve reactie op. 

Volgens sommige onderzoekers is het in juiste mate spiegelen van non-verbale signalen zoals handbewegingen of lichaamstaal essentieel voor een soepele menselijke interactie. Wanneer dit te veel of te weinig wordt gedaan, dan wordt dat als griezelig ervaren. Omdat poppen onze non-verbale signalen niet kunnen nadoen ondanks dat het wel lijkt alsof ze oogcontact kunnen maken, is dit verwarrend voor onze hersenen. 

En dan heb je ook nog de uncanny valley, de griezelvallei. Het verwijst naar het idee dat mensen positief reageren op menselijke figuren tot ze té menselijk zijn. En dit lijkt te kloppen, want tijdens mijn master Technical Communication heb ik over onderzoeken gelezen waarbij pedagogische robots werden getest op een universiteit. Wat blijkt? Robots worden beter ontvangen als ze eruitzien als een robot en dus niet als een mens. Dan geven de kleine verschillen tussen mens en robot ons een onbehagen gevoel. Bijvoorbeeld als het spraakpatroon of het oogcontact net wat afwijkt.

Het is opvallend dat poppen pas sinds begin 20e eeuw als griezelig worden gezien, vanaf toen kwamen ze er namelijk steeds menselijker uit te zien. Het helpt natuurlijk niet dat er in de loop der jaren verschillende horrorfilms zijn gemaakt over enge poppen met kwaadaardige intenties. Oh, mocht je leiden aan een irrationele angst voor poppen dan is hier een naam voor: pediofobie.

Gebruikte bronnen

• allthatsinteresting.com/annabelle-doll
• atlasobscura.com/places/robert-doll
• atlasobscura.com/articles/the-story-behind-the-worlds-most-haunted-doll
• haroldthehaunteddoll.com
• hauntedrooms.co.uk/robert-doll-story-eugene-otto-enchanted-doll
• heavy.com/entertainment/2020/08/annabelle-doll-escaped-warren-museum-hoax/
• robertthedoll.org 
• screengeek.net/2020/07/20/childs-play-true-story/ 
• smithsonianmag.com/history/history-creepy-dolls-180955916/
• theghostdiaries.com/harold-the-haunted-doll/
• theghosthuntuk.com/worlds-haunted-objects-harold-doll/
• tonyspera.com/annabelle/
• wikipedia.org/wiki/Ed_and_Lorraine_Warren