Aflevering 7: De Beaumont Kinderen

De zusters bespreken een bekende Australische verdwijningszaak: De Beaumont Kinderen. Op 26 januari 1966 raakten drie kinderen – Jane, Arnna en Grant Beaumont – spoorloos verdwenen nadat ze een ochtend naar het strand zijn geweest. De politie trok alles uit de kast om te kinderen te vinden, helaas zonder succes. Ondanks dat er die dag redelijk wat ooggetuigen waren zijn de kinderen ruim 50 jaar nog steeds niet gevonden. Wie heeft de Beaumont kinderen laten verdwijnen?

Waarschuwing: In deze aflevering wordt het misbruik van minderjarigen besproken. Voor luisteraars die moeite hebben met dit onderwerp is het aan te raden om deze aflevering over te slaan.

Muziek: Netherworld Shanty van Kevin MacLeod.

Jane, Grant en Arnna Beaumont (credit: crimeviral.com)

Op een hete zomerdag

Op 26 januari 1966 – ja, het is een vrij oude zaak – vroegen de 9-jarige Jane Beaumont, de 7-jarige Arnna Beaumont en de 4-jarige Grant Beaumont aan hun moeder of ze met zijn drietjes naar Glenelg Beach mochten gaan. De dag ervoor had hun vader, Jim, de kinderen met de auto naar het strand gebracht om vervolgens door te rijden naar Snowtown voor een driedaagse zakenreis. Omdat Jane, de oudste van de drie, erg verantwoordelijk en slim was was, en daarnaast goed voor haar jongere broertje en zusje kon zorgen maakten moeder Nancy en vader Jim zich geen zorgen over of de kinderen alleen terug zouden komen. Zolang ze maar voor het donker thuis zouden komen, en dat deden ze.

Dus toen de kinderen dag erna vroegen of ze weer zelfstandig naar het strand mochten gaan om af te koelen vanwege de hittegolf die gaande was, vond Nancy dit geen probleem zolang ze maar weer op de afgesproken tijd thuis zouden zijn. Nancy gaf Jane genoeg geld mee voor de bus en om lunch te kunnen halen. Jane, Arnna en Grant liepen naar de bushalte aan het einde van de straat om de bus van kwart voor 9 ’s ochtends te pakken. Nancy zag dat Jane haar jongere broertje en zusje voor liet gaan om vervolgens zelf ook de bus in te stappen. Het huis waar de familie woonde in Harding Street, Somerton Park – een buitenwijk van Adelaide – was overigens niet ver van het strand waar de kinderen heen gingen op die bewuste dag.

Vermist

De kinderen hadden beloofd om rond 14:00 uur ’s middags weer thuis te zijn. Nancy wachtte op elke mogelijke bus waar de kinderen mee naar huis zouden rijden, maar de kinderen kwamen maar niet thuis. Toevallig besloot Jim om eerder thuis te komen van zijn zakenreis. Bij thuiskomst vertelde Nancy hem dat de kinderen nog steeds niet thuis waren gekomen van hun ochtend naar het strand. Nadat hij naar de kinderen heeft gezocht op het strand, in de wijk en de verdere omgeving is Jim naar de politie gegaan om melding te maken. Rond 17:00 of 18:00 uur ’s avonds heeft hij Jane, Arnna en Grant als vermist opgegeven.

Ruim 6 uur later werd het nieuws van de verdwijning uitgezonden op de radio en televisie waarbij uitvoerig een omschrijving van de kinderen werd gegeven. Jane’s beste vriendinnetje Jenni kwam er via een oproep op televisie achter dat haar vriendin vermist was. Jenni ging overigens normaal altijd met Jane, Arnna en Grant mee op stap maar deze keer kon ze niet mee.

Jim besteedde zijn tijd voornamelijk aan de zoektocht naar zijn kinderen, de politie en het toespreken van het publiek. Hoe langer het duurde voordat de kinderen thuiskwamen, hoe bezorgder Jim, Nancy en de politie werden. De eerste 24 uur in een verdwijning is namelijk cruciaal. Vroeger was er een fabeltje dat je 24 uur moet wachten tot je iemand als vermist opgeeft, maar dat is dus niet zo. Door snel te schakelen is de kans groter dat je iemand kan vinden. In Nederland worden de meeste vermissingen van kinderen binnen 6 uur na de vermissing gemeld bij de politie, net als bij de Beaumont Kinderen het geval was.

Zoektocht

De politie heeft uitvoerig gezocht naar de Beaumont Kinderen. 7 dagen na de vermissing hebben ze 4 keer uitgebreid het strandgebied waar de kinderen schijnbaar vermist zijn geraakt afgezocht in de hoop wat te vinden. Uiteindelijk kwam de politie met drie theorieën: De kinderen waren ontvoerd, ze hadden zich verstopt of er was een ongeluk gebeurd (bijvoorbeeld verdrinking of het instorten van een zandduin). Hoe dan ook, de politie zette alles in om de kinderen te vinden. Ze zochten land en water af.

Putten in de straat en riolen werden opengebroken om te kijken of de kinderen misschien daar te vinden waren. Het lokale haventje waar boten lagen aangemeerd werd gedraineerd, iets wat een behoorlijk grote klus was. Tientallen politie agenten en agenten in opleiding zochten in het overgebleven modder, maar helaas. Ook hier werden de kinderen niet gevonden.

De politie trok dus echt alles uit de kast om de kinderen te vinden. Elke aanleiding die ze hadden om ergens te zoeken namen ze dan ook aan. Maar helaas leidde niks naar de kinderen, die leken van de aardbodem te zijn verdwenen.

Ooggetuigen

Het politiebureau raakte al snel na het nieuws van de verdwijning overweldigd vanwege de grote hoeveelheid mensen die een ooggetuigenverklaring en tips wilden doorgeven, zowel in persoon als via de telefoon. Doordat het politiebureau vrij klein was en er dus niet veel personeel was, was het niet mogelijk om iedereen die een tip wilde doorgeven of een verklaring wilde afleggen te interviewen.

Volgens één van de eerste verklaringen van een ooggetuige liepen de kinderen op 26 januari rond 15:00 uur ’s middags met zijn drietjes weg van het strand in de algemene richting naar hun huis. De ooggetuige die dit zag was een postbode die de kinderen goed kende, hij werd dan ook als betrouwbaar beschouwd. Hij zei dat de kinderen elkaars hand vasthielden en dat ze lachten.

Opvallend dat de kinderen die normaal juist erg betrouwbaar en punctueel waren nog alleen en schijnbaar onbezorgd rondliepen op straat terwijl ze allang thuis waren verwacht. Dit is iets wat de politie dan ook niet kon plaatsen. Twee dagen na het afleggen van zijn verklaring nam de postbode contact op met de politie vanwege een correctie: Hij had de kinderen ’s ochtends zien lopen en dus niet ’s middags zoals hij eerder dacht.

Een vreemde man

Op de ochtend van de verdwijning zag een bejaard echtpaar Jane, Arnna en Grant op het strand spelen met een lange man met een dun gezicht, blond haar, zongebruinde huid, dunne tot atletische bouw en vermoedelijke leeftijd van ongeveer 35 oud. Het bejaarde echtpaar beschreef het tafereel namelijk alsof een vader speelde met zijn kinderen.

Deze vreemde man heeft het echtpaar benaderd met de vraag of ze hadden gezien dat iemand in de buurt van hun bezittingen waren geweest. Op de dag van de verdwijning had Jane een off-white tasje met een knip bij zich en genoeg muntgeld om naast een kaartje voor de bus ook lunch van te kopen. Volgens de man was er geld uit verdwenen. Een tijdje later kleedde de man zich om terwijl de kinderen netjes op hem bleven wachten. Ooggetuigen zagen later het groepje samen weglopen van het strand, vermoedelijk rond 12:15 uur ’s middags.

Voordat de kinderen met de man zijn vertrokken heeft Jane bij een bakkerij wat lekkers gehaald waaronder een vleespastei. Ze heeft toen afgerekend met een briefje van 1 pond. Opvallend, want van haar moeder had ze alleen muntgeld meegekregen. Daarnaast kende de winkelier de kinderen goed en vertelde zij dat de kinderen nog nooit eerder een vleespastei hadden gekocht.

De politie is ervan overtuigd Jane het briefje van 1 pond van iemand anders heeft gekregen en ze voor hem het vleespasteitje heeft gehaald. De hele verdwijning van het geld zou dan ook onderdeel van het plan zijn geweest zodat de vreemde man de redder in nood kon spelen. Daarnaast konden ze op deze manier ook niet makkelijk thuis komen omdat ze geen geld hadden voor een buskaartje terug naar huis.

Buiten karakter

Wat verder nog meer opvallend is is dat de kinderen überhaupt zomaar met een vreemde hebben gespeeld met met hem zijn weggegaan. Volgens Jim en Nancy waren de kinderen ontzettend verlegen, met name Jane. Het past dan ook niet binnen hun karakter om zomaar met een vreemde man te spelen en te vertrekken. De politie vermoed daarom dat de kinderen de man al een keer eerder hadden ontmoet en het voor hun dus geen vreemde was.

Achteraf gezien kan een opmerking die Arnna kort voor de verdwijning thuis had gemaakt beter geplaatst worden. Ze zei namelijk dat Jane een vriendje had op het strand. Nancy dacht dat het om een speelkameraadje zou gaan en stond pas na de verdwijning stil bij deze opmerking.

Nederlandse paragnost

In november 1966 kwam de Nederlandse paragnost Gerard Croiset – geboren als Gerard Boekbinder – aan in Adelaide om te helpen bij de zoektocht. Hij claimde dat hij een visie had gehad over de Beaumont kinderen waarbij gezien zou hebben waar de kinderen zich bevinden. Zijn aankomst in Adelaide was behoorlijk sensationeel. Er was dan ook veel media aandacht voor.

Volgens de visie van Gerard zouden de lichamen van de kinderen begraven liggen in een pakhuis niet ver van waar de familie Beaumont woonde. Hij claimde dat de kinderen er zijn begraven toen de locatie nog een bouwterrein was, en dat beton over hun lichamen is gegoten voor de bouw van het pakhuis.

De eigenaren van het pand wilde in eerste instantie geen opgraving laten doen maar ze bezweken uiteindelijk onder de druk van het publiek. Vanwege de publiciteit werd er namelijk 40.000 Australische dollars opgehaald om het gebouw te laten slopen. Uiteindelijk werd er geen stoffelijk overschot of ander bewijsmateriaal gevonden.

Nepbrieven

Twee jaar na de verdwijning, in 1968, ontvingen Jim en Nancy twee brieven. De brieven zouden zogenaamd geschreven zijn door Jane en een man die claimde voor de kinderen te zorgen in de Australische staat Victoria. In de eerste brief werd gevraagd dat de Jim en Nancy de man zouden ontmoeten voor een overdracht van de kinderen. Hier gingen ze op in en ze gingen naar de afgesproken plek, maar niemand kwam opdagen.

In de tweede brief werd beschreven verklaarde de man dat hij niet was komen opdagen omdat hij een detective had gezien die de Jim en Nancy volgde, en daarom besloot de man te vertrekken.

In 1981 werd door handschriftdeskundigen beweerd dat ze er bijna zeker van waren dat de brieven door Jane waren geschreven. Maar dit is onzin, want sindsdien is dankzij vingerafdrukken de schrijver geïdentificeerd en die heeft toegegeven dat het om een hoax ging.

Daderprofiel

Volgens forensisch criminoloog dr. Xanthe Mallet zou de de persoon die achter de verdwijning zit dit hebben gedaan vanwege macht en controle. Je neemt namelijk niet zomaar drie kinderen mee van een publieke plek. De dader zal waarschijnlijk charismatisch zijn geweest, maar gebrek aan empathie hebben gehad. Het zou om een kil en gecalculeerd persoon zijn gegaan, maar hij moet er benaderbaar uit hebben gezien. Anders zouden de kinderen nooit met hem mee zijn gegaan.

Op basis van de beschrijving van de vreemde man die was gespot met de kinderen op het strand op de dag van de verdwijning is een politieschets gemaakt.

De hoofdverdachte

In de loop der jaren waren er meerdere mannen die werden verdacht van betrokkenheid met de verdwijning. Dit waren allemaal mannen die zijn opgepakt voor het vermoorden en/of misbruiken van kinderen. Één van deze mannen is zelfs terug te zien op videobeelden van het lokale haventje dat werd gedraineerd. Hij keek namelijk toe hoe dit gebeurde. Hij leek ook nog eens redelijk op de politieschets.

Maar de verdachte die het meest lijkt op de politieschets is Harry Phipps. Phipps was naast miljonair en fabriekseigenaar ook vader van twee kinderen. Hij woonde niet alleen vlakbij het strand waar de kinderen van zijn verdwenen, maar ook vlakbij de bakkerij waar de kinderen regelmatig lekkers kwamen halen wanneer ze naar het strand gingen. Hij woonde op steenworp afstand van de plek waar de kinderen voor het laatst waren gespot.

Niet lang voordat hij kwam te overlijden besloot Phipps’ zoon Haydn geïnterviewd te worden door rechercheur Bill Hayes. Haydn’s vrouw Angela vond dat hij naar de politie moest stappen nadat ze een uitzending op tv hadden gezien over de verdwijning van de Beaumont kinderen. Tijdens het kijken van de uitzending had Haydn tegen zijn vrouw de opmerking gemaakt dat hij altijd heeft gedacht dat zijn vader bij de verdwijning betrokken was geweest.

Tijdens het interview vertelde Haydn over zijn vader, zijn jeugd en wat hij had gezien op 26 januari 1966. Destijds was Phipps niet een verdachte omdat hij niet voldeed aan het profiel dat de politie had van de verdachte. Hij was een man met veel aanzien en connecties met politici, maar Haydn was ervan overtuigd dat zijn vader de Beaumont kinderen heeft vermoord.

Schets van de verdachte (credit: abc.net.au)

Gespot

Haydn kwam aan het einde van de middag op 26 januari 1966 thuis en ging naar zijn speelhuis in de achtertuin. Hij zag toen de drie kinderen met zijn vader in hun tuin praten en vervolgens zag hij het viertal het huis binnengaan. Een tijd later besloot Haydn ook om het huis binnen te gaan en zag dat de voordeur open stond. Hij deed de aanname dat de kinderen via de voordeur zijn vertrokken.

Hij vertelde dat hij die dag wat schoten gelost hoorde worden, maar dat was blijkbaar niks ongewoons. Phipps hield van vuurwapens, dus Haydn keek er niet van op wanneer hij geweerschoten hoorde. Hij hoorde vier schoten in totaal. Later zag hij zijn vader iets wat leek op surfboard covers in zijn grote Amerikaanse auto laadde. Volgens Haydn viel er verder niks vreemds op aan zijn vader. Haydn claimt dat hij er dan ook vanuit was gegaan dat de kinderen die hij had gezien in bij zijn huis via de voordeur vertrokken waren.

De satijnen man

Haydn vertelde in het interview met Bill Hayes ook dat hij vroeger erg bang was voor zijn vader, aangezien Harry ontzettend gewelddadig was. Hij daarnaast altijd een vuurwapen op zak. Haydn vertelde verder over de jeugd van zijn vader, die zwaar schijnt te zijn geweest. Phipps moeder forceerde hem om vrouwenkleding te dragen wat er toe heeft geleid dat hij als volwassene een fetisj had voor vrouwenkleding, met name satijnen jurken.

Als klein jongetje kan Haydn zich herinneren dat hij ’s nachts vaak het geluid van bewegend satijn hoorde. Bij het horen van dit geluid wist hij dat zijn vader zijn kamer binnen zou komen om hem seksueel te misbruiken. Haydn gaf aan dat hij van zijn 8e tot zijn 14e drie keer per week seksueel misbruikt werkt door Harry. Het misbruik stopte pas toen Haydn fysiek sterk genoeg was om zijn vader te overmeesteren.

Verkrachting

Naast seksueel misbruik van zijn eigen zoon heeft Phipps ook de 14-jarige Linda misbruikt. Linda heeft tot een paar jaar geleden nooit publiekelijk gepraat over wat er is gebeurd, maar in 1979 werd zij verkracht door Phipps in de buurt van zijn fabriek. Haar beste vriendin woonde namelijk daar in de buurt, waar ze op de dag dat het gebeurde in haar schooluniform vandaan liep. Het was een korte wandeling van haar vriendin naar haar huis, slechts 3 minuten.

Op de terugweg kwam ze Harry Phipps tegen. Hij begon een praatje met haar te maken en hij liep een stukje met haar mee. Ze was vooral bang dat ze niet op tijd thuis zou komen, maar trok zich niet zoveel aan van de man. Ze vertelde dat er niemand in de buurt was, de hele straat was verlaten. Ze kan zich nog goed herinneren hoe schoon hij rook en hoe netjes hij eruit zag. Dit wekte haar vertrouwen.

Hij begon dus met haar te praten maar het duurde niet lang voordat hij haar seksueel misbruikte. Nadat hij klaar was met haar te verkrachten gaf hij haar de schuld omdat haar kleding vies was en nu was zijn kleding ook vies. Ze durfde haar vader niks te vertellen omdat ze ervan overtuigd was dat hij ook zou zeggen dat het haar schuld was.

Linda heeft nooit geweten wie de man was die haar verkrachtte tot ze jaren later tv keek en er een reportage op was over de Beaumont kinderen waarin een foto van mogelijke dader Harry Phipps werd laten zien. Toen ze de foto op tv zag herkende ze meteen haar verkrachter.

Jane’s tasje

Weet je nog dat ik zei dat Jane op de dag van de verdwijning een off-white tasje met een knip bij zich had? In de kelder van Phipps zag een politieagent die onderzoek deed naar mogelijke connecties tussen Phipps en de Beaumont kinderen een off-white tasje met een knip liggen op een plank vol tasjes. Het viel hem meteen op omdat het zo buiten de toon viel. Na zijn vertrek nam de politieagent meteen contact op met een collega. De volgende dag kwam hij om te praten met Phipps vrouw. De agent bracht het tasje op, maar Phipps vrouw claimde meteen dat hij het tasje een week eerder had gekocht. Waarop de agent vroeg waarom het op een plank in de kelder ligt als ze het een week eerder heeft gekocht. Phipps vrouw vroeg kapte vervolgens het gesprek af en verzocht de agent om haar huis te verlaten.

Gat laten graven

Jaren nadat de Beaumont zijn verdwenen viel ook het kwartje van een mogelijke connectie tussen Phipps en de verdwijning bij David Harkin. Toen David en zijn broer jong waren deden ze vaak betaalde klusjes voor verschillende mensen. Één van deze mensen was een goed geklede zakenman die hen geld zou betalen voor het graven van een specifiek gat in het weekend na 26 januari 1966 op een bedrijventerrein. Het gat moest 2 meter lang zijn, 1 meter breed en 2 meter diep. De man, Phipps, drong erop aan dat het gat echt precies die afmetingen moest hebben.

David kan zich herinneren dat hij zich tijdens het graven zorgen maakte. De fabriek was namelijk gesloten dat weekend. Als er iets mis zou gaan zou niemand het weten, want niemand kon hun zien. Op zondagavond waren ze eindelijk klaar met graven en kregen ze beiden betaald met een briefje van 1 pond. Phipps stond erom bekend om altijd briefjes van 1 pond op zak te hebben. Opvallend, gezien Jane op de dag van de verdwijning met een briefje van 1 pond betaalde terwijl ze van haar moeder alleen muntgeld had meegekregen.

Opgravingen

Pas toen David jaren later een documentaire zag over de Beaumont kinderen waarin de connectie met Phipps werd verteld maakte David zelf de connectie tussen het graven van het gat en de verdwenen kinderen. In 2017 werd er op de plek waar David 51 jaar eerder samen met zijn broer het gat had gegraven een opgraving gedaan, maar daar werd niks gevonden. Wat bleek: Ze waren op de verkeerde plek aan het graven.

Op basis van grondanalyses van wetenschappers heeft de politie in februari 2018 een ander stuk grond opgegraven waar vermoede David en zijn broer al die jaren eerder het gat hebben gegraven. Helaas is er ook bij deze opgraving niks gevonden. Het kan natuurlijk zo zijn dat Phipps in de tussen tijd het stoffelijk overschot heeft verplaatst.

Harry Phipps is overigens in 2004 overleden, zijn zoon Haydn 10 jaar later in 2014. Tot op de dag van vandaag is rechercheur Bill Hayes is ervan overtuigd dat Harry Phipps de man is die de Beaumont kinderen heeft gekidnapt en vermoord.

Nasleep

Nancy en Jim hebben voor lange tijd de kamers van de kinderen gehouden zoals ze waren op de dag dat de kinderen verdwenen voor het geval de kinderen ooit thuis zouden komen. Vooral Nancy heeft voor lange tijd hoop gehad dat haar kinderen thuis zouden komen. Ze hebben van het Australische volk ontzettend veel sympathie en steun gekregen, maar het verlies van een kind – laat staan 3 kinderen – is ontzettend zwaar. Begin jaren ’70 zijn ze dan ook uit elkaar gegaan.

In de latere jaren van hun leven hebben ze het huis waar ze met de kinderen in hebben gewoond verkocht. Jim Beaumont leeft vandaag de dag nog en is ergens in de 90. Nancy Beaumont is op 92-jarige leeftijd in 2019 overleden in een bejaardentehuis in Adelaide. Ze heeft nooit geweten wat er met haar kinderen is gebeurd.

Het laatste briefje van Jane

Een paar nachten voordat ze verdween heeft Jane een briefje geschreven aan haar ouders:

“Lieve papa en mama,

Ik sta op het punt om naar bed te gaan en het is 9 uur. Ik heb bij Grant zijn luier omgedaan dus je hoeft je geen zorgen te maken over dat hij de lakens nat maakt. Grant wilde in zijn eigen bed slapen dus één van jullie moet bij Arnna slapen. Hoewel jullie de slaapkamer niet in goede conditie vinden, hoop ik dat jullie het zo comfortabel vinden als wij.
Welterusten,

Jane
P.S. Ik hoop dat jullie een leuke tijd hebben gehad waar jullie waren.
P.P.S. Papa, ik hoop dat je het niet erg vind dat ik je radio heb meegenomen naar mijn slaapkamer.”

Gebruikte bronnen

The Beaumont Children: What Really Happened? (Channel 7 News, 2018), te zien via youtu.be/GWN3cHKeuCw.